Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wybór metody szlifowania powinien być zawsze uzależniony od rodzaju obrabianej powierzchni, efektywności narzędzia oraz bezpieczeństwa pracy. Arkusze papieru ściernego, takie jak te pokazane na zdjęciu, są typowo przystosowane do pracy ręcznej i nie sprawdzają się dobrze w połączeniu z narzędziami mechanicznymi, zwłaszcza szlifierkami kątowymi czy rotacyjnymi. Przy szlifowaniu mechanicznie, standardem branżowym są specjalne krążki czy taśmy ścierne o odpowiedniej wytrzymałości, przystosowane do dużych prędkości obrotowych; korzystanie ze zwykłych arkuszy w takich warunkach może prowadzić do ich szybkiego zniszczenia, a nawet stanowić zagrożenie (np. rozerwanie papieru, uszkodzenie obrabianej powierzchni, urazy). Częstym błędem jest przekonanie, że każdy papier ścierny nadaje się do wszystkich narzędzi – w rzeczywistości producenci wyraźnie rozróżniają produkty do pracy ręcznej (na kostce lub swobodnie w dłoni) i te do maszyn. Szlifowanie ręczne na heblu również nie jest typowe – hebel to narzędzie do strugania, a nie docelowo do szlifowania, więc zestawianie go z papierem ściernym mija się z celem technologicznym. Kostka szlifierska z papierem daje zdecydowanie największą kontrolę nad procesem, umożliwia precyzyjne wykończenie i pozwala na stosowanie różnych gradacji papieru, co jest zgodne z dobrą praktyką warsztatową. W branży budowlanej i stolarskiej każdy fachowiec wie, że dobór narzędzia musi iść w parze z przeznaczeniem konkretnego materiału ściernego – to naprawdę podstawa solidnej roboty. Z mojego doświadczenia wynika, że stosowanie arkuszy papieru ściernego w sposób niezgodny z ich przeznaczeniem nie tylko obniża jakość pracy, ale i znacząco zwiększa jej czasochłonność.