Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób sądzi, że do szlifowania podkładu wystarczy użyć papieru o niskiej gradacji, np. P120–P150, bo szybciej zedrze się nadmiar materiału i szybciej dojdzie się do właściwej powierzchni. To jednak bardzo ryzykowne podejście. Taki papier jest zbyt agresywny, zostawia głębokie rysy, które potem trudno zakamuflować nawet kilkoma warstwami lakieru czy szpachli. Często widuje się takie błędy szczególnie wśród początkujących, którzy chcą „oszczędzić czas”, ale efekt końcowy bywa wtedy bardzo daleki od ideału. Przechodząc do gradacji w okolicach P220–P280 – to już jest coś bliższego prawdy, bo faktycznie używa się tych papierów do wstępnego szlifowania niektórych podkładów, np. szpachlówek poliestrowych, ale nie na etapie przygotowania pod lakier. One nadal zostawiają dość głęboką strukturę rys. Teraz gradacje typu P800–P1000 – wiele osób myśli, że im drobniej, tym lepiej, bo powierzchnia będzie „supergładka”. Przecież to logiczne, prawda? Ale niestety nie tutaj. Zbyt drobny papier wygładzi powierzchnię tak bardzo, że lakier nie będzie miał się czego „złapać” – może dojść do problemu z przyczepnością i późniejszym łuszczeniem się powłoki. Czasem jeszcze spotyka się mylenie szlifowania na mokro z na sucho – P800–P1000 faktycznie są spoko do wykańczania na mokro, ale nie do pracy „bączkiem”. Moim zdaniem najczęstszym powodem mylenia tych gradacji jest brak doświadczenia z praktycznym efektem różnych papierów. Ludzie często nie mają okazji zobaczyć, jak wygląda powierzchnia po danym szlifie, zanim położą lakier. Dobrze jest pamiętać, że branżowe standardy – zarówno w instrukcjach producentów, jak i u doświadczonych lakierników – jasno wskazują: do szlifowania podkładu „bączkiem” na sucho najlepsza jest gradacja P400–P500. Wszystko poniżej zostawi za głębokie rysy, wszystko powyżej – będzie za drobne i pogorszy przyczepność kolejnych warstw. Dlatego warto się tego trzymać, zamiast kombinować z własnymi interpretacjami.