Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Papier ścierny o zbyt grubej gradacji, typu P60 czy P80, kojarzy się raczej z agresywnym usuwaniem starych powłok lakierniczych, rdzy albo mocnych nierówności, a nie z przygotowaniem podkładu do lakierowania. Twardzi gracze czasami łapią za taki papier, bo myślą, że szybciej pójdzie, ale w praktyce zostawiają wtedy głębokie rysy, które są praktycznie niemożliwe do ukrycia pod lakierem nawierzchniowym – i potem wszystko wychodzi, jak tylko światło dobrze padnie. Gradacje z zakresu P80–P120 są stosowane raczej do wstępnego matowania lub zdzierania, kiedy np. chcemy zmatowić spaw czy szpachlę przed położeniem podkładu, ale nie do wykończenia wierzchniej warstwy podkładu. Kolejnym często spotykanym błędem jest szlifowanie podkładu papierem z zakresu P220–P280. Tu rysy są już trochę drobniejsze, ale i tak z mojego doświadczenia – potrafią wyjść po lakierowaniu, szczególnie przy lakierach o wysokim połysku i jasnych kolorach. Z kolei niektórzy uważają, że takie gradacje dadzą lepszą przyczepność, bo powierzchnia jest bardziej „chropowata”, ale niestety to nie działa tak, jak w przypadku lakierów podkładowych – tutaj liczy się równomiernie zmatowana, ale maksymalnie gładka powierzchnia. Problem polega na tym, że te rysy bardzo lubią się ujawnić dopiero po wyschnięciu lakieru, a wtedy już nie ma odwrotu – poprawki zajmują sporo czasu i trzeba wszystko praktycznie zaczynać od nowa. W branży lakierniczej i zgodnie z instrukcjami technicznymi producentów, do szlifowania podkładu na sucho stosuje się właśnie papier o gradacji P400–P800. Daje on idealne wykończenie, które gwarantuje zarówno dobrą przyczepność, jak i brak widocznych śladów po szlifowaniu. Odpowiednie dobranie gradacji to klucz do uzyskania naprawdę profesjonalnego efektu końcowego i uniknięcia niepotrzebnej frustracji związanej z poprawkami.