Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branży lakierniczej i napraw blacharskich często pojawia się przekonanie, że szpachla z włóknem szklanym nadaje się do bardzo specyficznych zastosowań, takich jak powierzchnie lakierowane „mokro na mokro” albo elementy pracujące w środowiskach o nietypowym odczynie chemicznym, jednak takie podejście jest błędem. Nakładanie szpachli na powłoki lakierowane systemem mokro na mokro nie jest dobrą praktyką, bo takie powierzchnie często nie mają jeszcze pełnej wytrzymałości i przyczepności – szpachla może wtedy nie trzymać się odpowiednio, a cała naprawa stanie się nietrwała. Praca w środowisku kwaśnym czy zasadowym (teoretycznie pH poniżej 7 lub powyżej 7) również nie jest punktem wyjścia przy wyborze tego rodzaju szpachli – większość napraw blacharsko-lakierniczych wykonuje się na elementach samochodowych, które są zabezpieczane tak, by nie miały bezpośredniego kontaktu z silnie żrącymi substancjami. Szpachla z włóknem szklanym nie posiada specjalnych właściwości chemoodpornych, więc nie sprawdzi się lepiej od innych szpachli w takich warunkach. Typowym błędem jest także mylenie funkcji szpachli z włóknem szklanym z wykończeniowymi szpachlami drobnoziarnistymi – nie służy ona do uzyskania idealnie gładkiej powierzchni, a raczej do wzmocnienia osłabionych miejsc i budowy sztywności w strefach, gdzie blacha została już naruszona wcześniejszą naprawą. Kluczowe jest, by rozumieć, że dobór szpachli zawsze powinien wynikać z oceny stanu technicznego naprawianego fragmentu i zgodnie z tym, co mówi praktyka warsztatowa oraz zalecenia producentów materiałów, szpachla z włóknem szklanym daje najlepsze rezultaty tam, gdzie trzeba odbudować wytrzymałość osłabionych powierzchni.