Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób, które zaczynają swoją przygodę z materiałoznawstwem, automatycznie kojarzy ścierniwa z minerałami naturalnymi jak diament, kwarc czy szmergiel. To dość popularny błąd, wynikający chyba z tego, że naturalne materiały ścierne były wykorzystywane od wieków. Diament, choć faktycznie jest najtwardszym znanym minerałem i używa się go do szlifowania czy cięcia, to jednak w kontekście tego pytania nie jest przykładem materiału sztucznego. Istnieją co prawda diamenty syntetyczne, ale w odpowiedziach nie były one wymienione – tu chodziło o ścierniwa wytwarzane przemysłowo z myślą o powszechnym zastosowaniu. Podobnie korund – naturalnie występuje, ale elektrokorund to dopiero produkt sztuczny. Szmergiel i kwarc czy piaskowiec i granat, mimo że są używane jako materiały ścierne, to jednak pochodzą z natury. Piaskowiec od dawna służył do ostrzenia noży czy narzędzi stolarskich, a granat i kwarc wykorzystywano np. do produkcji papierów ściernych, ale wszystkie te przykłady nie są syntetyczne. Typowym błędem jest mieszanie nazw podobnych minerałów (korund–elektrokorund, kwarc–węglik krzemu) i zakładanie, że skoro coś jest twarde i 'techniczne', to na pewno jest sztuczne. W praktyce przemysłowej jednak coraz częściej wybiera się właśnie sztuczne ścierniwa (elektrokorund, węglik krzemu), bo pozwalają na uzyskanie ściśle określonych właściwości, powtarzalności w produkcji oraz większej efektywności procesu ścierania. Przykładowo, narzędzia szlifierskie zgodne z normą EN 12413 bazują praktycznie wyłącznie na sztucznie wytwarzanych ścierniwach właśnie ze względu na wymogi bezpieczeństwa i jakości. Tak naprawdę wiedza o rozróżnianiu ścierniw naturalnych i sztucznych jest kluczowa, zwłaszcza jeśli ktoś myśli o pracy w laboratorium materiałowym czy na produkcji – łatwo się pomylić, ale jeszcze łatwiej te różnice zrozumieć, jeśli popatrzy się na to od strony praktycznej.