Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branży lakierniczej, zarówno samochodowej, jak i przemysłowej, utrzymanie właściwych parametrów środowiskowych w kabinie jest absolutnie kluczowe dla uzyskania trwałej, równej i estetycznej powłoki. Sporo osób mylnie zakłada, że niższa temperatura – na przykład do 20°C – wystarczy i nie wpłynie znacząco na efekt końcowy. Niestety, wtedy proces schnięcia lakieru jest mocno wydłużony, a sam lakier ma tendencję do zbyt wysokiej lepkości, przez co nakładanie staje się trudne, a uzyskana powłoka – matowa lub niejednolita. Z drugiej strony, wybór wyższych temperatur, np. 30–35°C czy nawet 40–45°C, wydaje się komuś logiczny z myślą o szybszym wysychaniu, ale w praktyce prowadzi to do błyskawicznego odparowania rozpuszczalników. Takie warunki powodują powstawanie pęcherzyków, efektu "skórki pomarańczowej" czy nawet wykwitów na gotowej powłoce. Często słyszę, że ktoś uważa wysoką temperaturę za gwarancję szybszego lakierowania – moim zdaniem to typowy błąd myślowy, bo efekt końcowy jest wtedy po prostu gorszy, a poprawki bywają czasochłonne i kosztowne. Warto tu podkreślić, że profesjonalne kabiny lakiernicze zgodnie z normami i zaleceniami producentów systemów lakierniczych są kalibrowane na 20–25°C w trakcie natrysku. Tylko wtedy można uzyskać odpowiednią rozlewność lakieru, dobre wiązanie z podłożem i przewidywalny czas schnięcia. Wszelkie odstępstwa od tego standardu to prosta droga do reklamacji lub nieudanego lakierowania. Praktyka pokazuje, że konsekwentne trzymanie się tych parametrów to oszczędność czasu, nerwów i materiału.