Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

W branży lakierniczej często spotyka się wiele nieporozumień dotyczących nazewnictwa i kolejności nakładania powłok. W odpowiedziach, które różnią się od prawidłowej, pojawiają się takie warstwy jak farba antykorozyjna czy szpachlówka, które faktycznie są istotne w procesie naprawy, ale nie wchodzą w skład tzw. trójwarstwowego systemu lakierowania. Farba antykorozyjna i szpachlówka to elementy przygotowawcze – zapewniają ochronę przed korozją i wyrównują powierzchnię, lecz nie są warstwami odpowiadającymi za efekt końcowy lakieru. Zdarza się, że ktoś myli podkład bazowy z lakierem bazowym, ale to dwie różne rzeczy: podkład bazowy to warstwa gruntująca, która poprawia przyczepność, a lakier bazowy odpowiada za kolor i efekt wizualny. Problem pojawia się też wtedy, gdy pomija się lakier bezbarwny, uznając, że wystarczy lakier bazowy – to błąd, bo bez lakieru bezbarwnego powłoka nie będzie odporna na czynniki zewnętrzne ani trwała. W codziennej praktyce lakierniczej takie skróty myślowe prowadzą do nietrwałych napraw. Przemysł motoryzacyjny i normy takie jak wytyczne PPG czy Axalty od lat wskazują na konieczność trzech warstw końcowych: podkładu bazowego o dobranym kolorze, lakieru bazowego oraz lakieru bezbarwnego, właśnie w tej kolejności i konfiguracji, aby zapewnić zarówno estetykę, jak i ochronę. Kiedy ktoś próbuje uprościć ten schemat, zazwyczaj kończy się to matowieniem lakieru, brakiem głębi koloru albo szybką degradacją powłoki. Jeśli myśli się o profesjonalnych naprawach czy realizacjach, warto trzymać się tych wypracowanych przez lata standardów, bo one naprawdę nie są przypadkowe.