Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wielu początkujących lakierników myli właściwości różnych materiałów podkładowych i szpachlujących, co przekłada się na błędny dobór produktów podczas prac naprawczych. Podkład akrylowy, choć bardzo popularny i łatwy w użyciu, nie posiada właściwości chemicznych do neutralizacji czy deaktywacji ognisk korozji; służy głównie jako warstwa wyrównująca i zapewniająca przyczepność dla lakieru, ale tylko na powierzchniach czystych i odtłuszczonych. Zastosowanie w tym momencie szpachli akrylowej lub szpachli wykańczającej to jeszcze gorszy pomysł, bo żadne z tych rozwiązań nie ma żadnych cech antykorozyjnych – wręcz przeciwnie, jeśli położymy je na niewielką ilość rdzy, bardzo szybko dojdzie do odspajania się powłoki, a sama szpachla zacznie się łuszczyć lub pękać. Typowym błędem jest przekonanie, że jakakolwiek szpachla "zaklei" rdzę i zatrzyma jej rozwój – to niestety tylko chwilowy efekt maskowania. Zdarza się też, że ktoś myśli, że podkład akrylowy wystarczy „na wszystko”, bo dobrze się szlifuje i szybko schnie, ale praktyka warsztatowa pokazuje, że bez reaktywnego podłoża nawet najlepszy lakier nie utrzyma się długo na lekko skorodowanej blasze. Nie bez powodu w instrukcjach producentów i w profesjonalnych normach lakierniczych podkreśla się, że przy pojawieniu się nawet minimalnej rdzy, sięgamy po podkład reaktywny, który działa na zasadzie chemicznej neutralizacji resztek korozji. Dobre praktyki warsztatowe mówią jasno: najpierw usuwamy jak najwięcej korozji mechanicznie, a na resztki nakładamy podkład reaktywny – dopiero potem można rozważać szpachlowanie czy podkład akrylowy. Kierowanie się wygodą lub pośpiechem w tym przypadku najczęściej kończy się szybkimi reklamacjami i powrotem klienta z odspojoną powłoką lakierniczą. Takie potknięcia są na początku częste, ale warto dobrze zrozumieć, na czym polega różnica między reakcją chemiczną a zwykłym mechanicznym zamaskowaniem niedoskonałości.