Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Temat bezpiecznego napięcia jest kluczowy w elektrotechnice i niejednokrotnie prowadzi do nieporozumień, zwłaszcza gdy ktoś nie miał okazji pracować z instalacjami niskonapięciowymi. Napięcia rzędu 100 V, 230 V czy 300 V uznawane są w branży praktycznie za niebezpieczne dla człowieka – nawet krótkotrwały kontakt z takim napięciem może wywołać poważne skutki, jak skurcze mięśni, utratę przytomności, oparzenia czy nawet zatrzymanie akcji serca. Często można spotkać się z myśleniem, że skoro codziennie mamy w domu prąd 230 V, to jest on bezpieczny – jednak to właśnie te wartości są najgroźniejsze, bo serce człowieka jest bardzo podatne na porażenie prądem przemiennym już od napięć powyżej 50 V. W praktyce inżynierskiej oraz według norm (np. PN-EN 61140) za bezpieczne uznaje się napięcia do 50 V AC lub do 120 V DC, ale to są wartości maksymalne, teoretyczne – w rzeczywistości w instalacjach, gdzie człowiek może mieć bezpośredni kontakt z przewodzącymi częściami, projektanci stosują jeszcze niższe napięcia, najczęściej 24 V. Typowym błędem jest myślenie kategoriami napięcia znamionowego urządzeń codziennego użytku, a nie fizjologii człowieka i norm bezpieczeństwa. Prąd o napięciu 100 V czy wyższym już w przypadku uszkodzonej izolacji stwarza bardzo poważne ryzyko śmierci, czego niestety wielu ludzi nie docenia. Nawet 24 V w bardzo specyficznych warunkach (np. bardzo mokre ręce, rany na skórze) może być odczuwalne, ale to właśnie ta wartość stanowi kompromis między bezpieczeństwem a wydajnością urządzeń. Dlatego w nowoczesnych systemach automatyki, sterowania czy oświetlenia awaryjnego stosuje się napięcia 24 V, żeby wyeliminować zagrożenie porażenia zgodnie z dobrymi praktykami branżowymi. Wybierając wyższe napięcia, narażamy siebie i innych na poważne konsekwencje zdrowotne – a tego każda osoba związana z elektryką powinna unikać jak ognia.