Kwalifikacja: MOT.03 - Diagnozowanie i naprawa powłok lakierniczych

Wiele osób zakłada, że usunięcie zacieku z powłoki lakierowej to po prostu kwestia zeszlifowania lub szlifowania szlifierką, ale takie podejście często prowadzi do niepotrzebnych problemów. Szlifierka rotacyjna może wydawać się szybkim rozwiązaniem, lecz przy tak delikatnym zadaniu jak usuwanie zacieku łatwo uszkodzić nie tylko sam zaciek, ale też okoliczny, nienaruszony lakier. Efekt? Ryzyko przeszlifowania aż do podkładu lub wręcz metalu, a później dużo więcej pracy z całą naprawą. Z kolei ręczne szlifowanie papierem ściernym bez odpowiedniej techniki również niesie ryzyko powstania widocznych rys i nierówności – ręka nie jest tak precyzyjna jak specjalistyczne narzędzia, a zaciek najczęściej jest twardy i wymaga precyzyjnego „ścięcia”, a nie ścierania na siłę. Kolejnym błędnym założeniem jest całkowite zeszlifowanie uszkodzonej warstwy lakieru i ponowne lakierowanie – to rozwiązanie bardzo inwazyjne i nieekonomiczne. Po pierwsze, narusza się więcej warstw niż to konieczne, po drugie, niepotrzebnie zwiększa się zakres naprawy oraz ryzyko powstania widocznych przejść i różnic w fakturze powierzchni. W codziennej praktyce lakierniczej chodzi o minimalizowanie ingerencji w strukturę powłoki, a nie jej całkowite zrywanie. Takie myślenie często wynika z braku doświadczenia lub nadmiernego upraszczania procesu. Najlepiej działa metoda precyzyjnego ścięcia zacieku po utwardzeniu, a potem polerka – to daje szansę na uzyskanie fabrycznej jakości bez ryzyka uszkodzeń i strat czasu oraz materiałów. Dlatego ważne jest, żeby dokładnie rozumieć zasadę usuwania lokalnych defektów lakierniczych – nie zawsze więcej znaczy lepiej, czasem mniej znaczy profesjonalniej.