Kwalifikacja: MEP.01 - Montaż i naprawa maszyn i urządzeń precyzyjnych

Na przedstawionym rysunku mamy do czynienia z przekładnią stożkową, co można łatwo poznać po charakterystycznym kształcie kół zębatych i sposobie ich ustawienia względem siebie. Przekładnia walcowa różni się tym, że jej koła mają walcowy kształt i zęby są wycięte na powierzchni bocznej walca – wały w takim układzie są równoległe i praktycznie nigdy się nie przecinają. Często spotyka się ją w przekładniach maszynowych, ale nie pozwala ona na przenoszenie napędu pod kątem prostym. Przekładnia planetarna natomiast to układ składający się z koła centralnego (słonecznego), kół planetarnych i koła pierścieniowego; jest ona kompaktowa i używana tam, gdzie trzeba uzyskać dużą redukcję przełożenia przy niewielkiej przestrzeni, np. w automatyce czy robotyce. Na rysunku jednak nie widać typowego układu kół planetarnych. Przekładnia ślimakowa również jest łatwa do rozpoznania – ma jedną śrubę ślimakową (ślimak) i jedno koło ślimakowe, a jej największą zaletą jest duża redukcja przełożenia w kompaktowej formie oraz możliwość samohamowności. Jej zęby nie przypominają tych widocznych na ilustracji, są bardziej śrubowe i mają zupełnie inny sposób zazębienia. Typowe pomyłki wynikają często z braku rozróżnienia kształtów kół zębatych oraz zaniedbania kwestii ustawienia wałów względem siebie. Z mojego doświadczenia wynika, że rysunki techniczne mogą być mylące na pierwszy rzut oka, ale wystarczy zwrócić uwagę na powierzchnie stożkowe i wzajemne położenie kół, żeby poprawnie zidentyfikować przekładnię stożkową. Warto poćwiczyć rozpoznawanie poszczególnych rodzajów przekładni, bo to bardzo przydaje się w praktyce, zwłaszcza przy projektowaniu i doborze napędów według norm branżowych.