Kwalifikacja: MEP.01 - Montaż i naprawa maszyn i urządzeń precyzyjnych

Często spotykam się ze złą interpretacją, że docieranie, szlifowanie czy dogładzanie nie mają wpływu na precyzyjne dopasowanie, a to duży błąd. Wszystkie te operacje właśnie po to są projektowane, aby uzyskać wysoką dokładność wymiarową i odpowiednią jakość powierzchni. Docieranie pozwala na bardzo dokładne usuwanie niewielkich nadmiarów materiału, nawet rzędu mikrometrów – jest to podstawowa metoda uzyskiwania idealnego spasowania w precyzyjnych zespołach, szczególnie tych pracujących w ruchu ślizgowym. Szlifowanie od dawna stosuje się w wykańczaniu powierzchni walcowych, płaskich czy otworów – zapewnia odpowiednią chropowatość i umożliwia spełnienie ostrych tolerancji pasowań, bez czego nie byłoby możliwe wykonanie np. wałów czy tulei do łożysk precyzyjnych. Dogładzanie, czyli tak zwane honowanie, to proces, który dalej poprawia jakość powierzchni, nadaje jej określony rysunek, niweluje mikroskopijne nierówności i sprawia, że elementy łatwiej ze sobą współpracują – to popularna metoda np. przy wykańczaniu cylindrów silników. Myślenie, że te procesy nie są związane z dopasowaniem precyzyjnym, często wynika z mylenia ich z procesami zgrubnymi lub nieznajomości standardów warsztatowych. W przeciwieństwie do nich, spawanie prowadzi do powstawania naprężeń, odkształceń i zmian struktury materiału, przez co nie nadaje się do precyzyjnego montażu. Zgodnie z dobrymi praktykami inżynierskimi oraz ugruntowaną wiedzą techniczną, zawsze przed końcowym montażem elementów wymagających bardzo małych luzów i wysokiej jakości powierzchni wykonuje się właśnie operacje szlifowania, docierania lub dogładzania, nigdy spawania. Tak więc wybierając którąkolwiek z tych metod jako nieodpowiednią, pomija się podstawowe zasady obróbki precyzyjnej.