Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych

W przypadku narzutu kamiennego na brzegu rzeki bardzo łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że im więcej warstw kamienia, tym bezpieczniej. Brzmi to logicznie, ale z punktu widzenia hydrotechniki i mechaniki gruntów nie jest to dobre podejście. Narzut projektuje się tak, żeby jedna warstwa kamieni, o odpowiednio dobranej wielkości i ciężarze, była w stanie oprzeć się działaniu nurtu, fal, spływającej kry czy lodu oraz lokalnym zawirowaniom. Dokładanie kolejnych warstw nie zwiększa liniowo stateczności, za to komplikuje zachowanie się całej konstrukcji. Gdyby narzut był układany w dwóch, trzech czy czterech warstwach, pojawia się problem pracy górnych kamieni względem dolnych. Kamienie nie zazębiają się tak dobrze z podłożem, tylko „pływają” po sobie, co w praktyce może ułatwiać ich przemieszczanie pod wpływem sił hydrodynamicznych. Dodatkowo rośnie grubość umocnienia, co przy zbyt stromych skarpach prowadzi do utraty stateczności całej skarpy, zwłaszcza na słabszych gruntach. Typowym błędem myślowym jest też przenoszenie intuicji z murów czy nawierzchni brukowych: tam więcej warstw lub większa grubość bywa korzystna, ale narzut kamienny działa inaczej – to nie jest sztywna konstrukcja, tylko umocnienie elastyczne, które ma częściowo dopasowywać się do podłoża. Kolejna sprawa to filtracja wody. Przy wielu warstwach kamieni trudniej jest kontrolować układ warstw filtracyjnych, mogą powstawać większe pustki, przez które drobny grunt będzie wysysany, co prowadzi do podmyć od spodu i powolnej degradacji umocnienia. Z mojego doświadczenia wynika, że takie „przeciążone” narzuty są potem kłopotliwe w utrzymaniu, droższe i wcale nie bardziej odporne. Dlatego dobre praktyki regulacji koryt i zabezpieczania brzegów jasno wskazują na narzut jednowarstwowy, wsparty prawidłowo dobraną warstwą filtracyjną i właściwym ukształtowaniem skarpy, zamiast mnożenia warstw kamienia bez uzasadnienia obliczeniowego.