Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych

W przypadku umocnień skarp wykonanych z gabionów bardzo łatwo popełnić błąd polegający na traktowaniu ich jak dowolnego wypełnienia brzegów, gdzie można użyć „czegokolwiek ciężkiego” albo „czegokolwiek drewnianego”. Tymczasem gabion to element inżynierski o określonej konstrukcji: kosz z siatki stalowej o odpowiednich parametrach mechanicznych i antykorozyjnych, wypełniony kamieniem o dobranej frakcji. Drewno, nawet jeśli wydaje się wygodne i tanie, nie spełnia tych wymagań. Pod wpływem wilgoci, zmian poziomu wody i obciążeń mechanicznych ulega zgniliźnie, pękaniu, wypieraniu przez nurt. W efekcie skarpa traci stateczność, pojawiają się lokalne osunięcia i podmycia. Otoczaki też nie są dobrym wyborem do naprawy gabionów – ze względu na swój obły kształt słabo się klinują, łatwiej migrują w siatce, a przy większych prędkościach przepływu mogą być wypłukiwane. To typowy błąd myślowy: jeśli „kamień to kamień”, to każdy się nada. W praktyce dobiera się kamień łamany, kanciasty, o odpowiedniej wielkości w stosunku do oczka siatki, tak żeby tworzył stabilny, nieprzemieszczający się szkielet. Użycie samej siatki stalowej i gruntu również jest nieprawidłowe. Grunt drobnoziarnisty lub średnioziarnisty nie zastąpi ciężkiego wypełnienia kamiennego, nie zapewni odpowiedniej masy i odporności na wypłukiwanie. Z mojego doświadczenia takie „naprawy” kończą się szybkim rozmyciem i powstaniem kawern za umocnieniem. Dobre praktyki branżowe, zarówno w robotach regulacyjnych, jak i przy zabezpieczaniu brzegów, mówią jasno: jeśli naprawiamy gabiony, stosujemy z powrotem siatkę stalową i kamień o parametrach jak w projekcie. Wszelkie próby zastąpienia kamienia drewnem, gruntem czy przypadkowymi otoczakami psują działanie całego systemu umocnienia i skracają jego trwałość.