Prawidłowo wskazany element to palik. Na typowym rysunku umocnienia podstawy skarpy kiszką faszynową numerem 1 oznacza się właśnie pionowy, drewniany palik, wbijany w grunt u podnóża skarpy. Jego główne zadanie to zakotwienie kiszki faszynowej i całego umocnienia tak, żeby nie przemieszczało się pod wpływem nurtu wody, falowania, zmian poziomu wody czy obciążeń od ruchu po koronie. W wytycznych do robót regulacyjnych i instrukcjach utrzymania cieków (np. standardy RZGW, dawne wytyczne IMGW) podkreśla się, że paliki muszą być wbijane na odpowiednią głębokość i w rozstawie dostosowanym do spadku skarpy oraz rodzaju gruntu. Z mojego doświadczenia, jeśli palik jest za krótki albo zbyt rzadko rozmieszczony, kiszka faszynowa bardzo szybko „odchodzi” od skarpy i całe umocnienie traci sens. Paliki wykonuje się zazwyczaj z drewna iglastego, okorowanego, czasem impregnowanego, z zaostrzoną końcówką ułatwiającą wbijanie. Dobrą praktyką jest ustawianie palików lekko pochylonych w stronę skarpy, co poprawia docisk kiszki. Na rysunku pozostałe numery odnoszą się do innych elementów: sama kiszka faszynowa, płat darniny lub szpilki mocujące darń. Rozróżnianie tych symboli na schematach jest bardzo ważne przy czytaniu dokumentacji technicznej i przy odbiorze robót, bo pozwala szybko ocenić, czy umocnienie zostało wykonane zgodnie z projektem i zasadami sztuki hydrotechnicznej.
Na rysunkach umocnień skarp często pojawia się kilka podobnie wyglądających elementów i łatwo je ze sobą pomylić, zwłaszcza gdy ktoś patrzy bardziej „na oko” niż technicznie. W tym zadaniu numer 1 oznacza palik, czyli pionowy element drewniany wbijany w grunt. Nie jest to ani szpilka, ani płat darniny, ani sama kiszka faszynowa. Szpilka w hydrotechnice skarpowej to zazwyczaj cienki, stalowy lub drewniany kołek używany głównie do punktowego mocowania darniny, geowłókniny albo siatek przeciwerozyjnych do powierzchni skarpy. Na rysunkach przedstawiana jest raczej jako drobny element leżący na skarpie, a nie jako masywny pal wbity przy podstawie. Mylenie palika ze szpilką wynika często z tego, że oba „coś przytrzymują”, ale pełnią zupełnie inną rolę konstrukcyjną: palik przenosi większe siły i stabilizuje całe umocnienie, zwłaszcza kiszki faszynowe, natomiast szpilka tylko dociska okładzinę powierzchniową. Płat darniny to z kolei warstwa darni układana na skarpie, aby zabezpieczyć ją przed erozją powierzchniową i umożliwić szybkie zadarnienie. Na rysunku jest to zazwyczaj oznaczone jako pozioma lub skośna warstwa na skarpie, z wyraźną fakturą ziemi z trawą, a nie pojedynczy element liniowy. Częsty błąd polega na tym, że ktoś widząc opis „umocnienie kiszką faszynową”, uznaje, że każdy grubszy element na rysunku to właśnie kiszka faszynowa. Tymczasem kiszka to walec z faszyny ułożony wzdłuż stopy skarpy, zwykle oznaczany w przekroju jako gruby, owalny kształt z kreskowaniem faszyny, a nie smukły, prosty pal. Dobra praktyka przy interpretacji takich schematów to zawsze zerknięcie, który element ma kontakt ze skarpą jako warstwa okładzinowa (darnina), który jest w osi umocnienia (kiszka faszynowa), a który jest tylko zakotwieniem w gruncie (palik lub szpilka). Jeżeli nauczysz się konsekwentnie rozróżniać te funkcje, czytanie projektów regulacji cieków i umocnień brzegowych staje się dużo prostsze i mniej podatne na pomyłki wykonawcze.
