Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych
Kategorie: Materiały i sprzęt Dokumentacja i organizacja robót Bezpieczeństwo i konserwacja
Na rysunku przedstawiono usytuowanie stanowisk pracy koparki podsiębiernej wykonującej wykop metodą
Odpowiedzi
Informacja zwrotna
Prawidłowa jest odpowiedź „czołową”, bo na rysunku pokazano klasyczny układ pracy koparki podsiębiernej, w którym łyżka porusza się w kierunku prostopadłym do czoła wykopu. Maszyna stoi na osi wykopu, ramię z wysięgnikiem jest ustawione mniej więcej na wprost, a operator wybiera grunt bezpośrednio z przodu, zagłębiając łyżkę ku sobie. To właśnie nazywamy metodą czołową – wykop jest pogłębiany pasami wzdłuż osi, a koparka przemieszcza się sukcesywnie do przodu. W praktyce taki sposób pracy stosuje się tam, gdzie mamy do wykonania długi, prostoliniowy wykop o stosunkowo niewielkiej szerokości, np. pod rurociąg, kanał, kabel energetyczny czy wodociąg. Metoda czołowa zapewnia dobrą kontrolę szerokości dna i skarp, łatwo też utrzymać wymagane spadki podłużne, co jest ważne np. przy kanałach odwadniających czy małych rowach melioracyjnych. Z mojego doświadczenia wynika, że przy dobrze zorganizowanym froncie robót koparka podsiębierna pracująca czołowo jest bardzo wydajna, a jednocześnie bezpieczna – maszyna stoi w wygodnej odległości od krawędzi wykopu, a operator ma dobrą widoczność strefy urabiania. W wytycznych producentów maszyn i w podręcznikach do robót ziemnych właśnie ten układ jest podawany jako wzorcowy dla typowego wykopu liniowego. W hydrotechnice podobnie organizuje się np. wykopy pod rurociągi tłoczne, przewody drenarskie albo małe przepusty – koparka idzie „po trasie”, pogłębiając wykop na wprost, a transport urobku odbywa się równolegle wzdłuż wykopu, co upraszcza logistykę na budowie i zmniejsza ryzyko uszkodzenia skarp.