Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych

W instalacjach igłofiltrowych nazewnictwo etapów pracy ma znaczenie praktyczne, a nie tylko teoretyczne, dlatego warto je dobrze rozumieć. Po zakończeniu przygotowania instalacji – czyli po wbiciu lub wwierceniu igłofiltrów, podłączeniu ich do kolektorów ssących, ułożeniu przewodów tłocznych i ustawieniu agregatu pompowego – nie wykonuje się pompowania „pełnego”, „właściwego” ani „całkowitego” w sensie terminologii branżowej. Takie określenia są dość potoczne i nie funkcjonują jako formalne etapy procesu odwodnienia. Mogą sugerować, że od razu przechodzimy do maksymalnej wydajności pomp i docelowego obniżenia poziomu wód gruntowych, co jest typowym błędem organizacyjnym. W rzeczywistości standardowe procedury robót odwodnieniowych przewidują najpierw pompowanie otwierające, czyli rozruch i kontrolę instalacji. Dopiero po jego pozytywnym przejściu można mówić o dalszej, ciągłej eksploatacji systemu igłofiltrowego. Mylenie pompowania otwierającego z jakimś „pełnym” czy „właściwym” prowadzi do pomijania etapu diagnostycznego: nie sprawdza się szczelności połączeń, nie kontroluje się zjawiska wynoszenia drobnych frakcji gruntu, a często też nie koryguje się liczby igłofiltrów lub ustawień agregatu. Zdarza się, że ktoś intuicyjnie uznaje, że skoro instalacja jest przygotowana, to od razu trzeba pompować „na maksa”, co bywa przyczyną awarii, zapiaszczenia pomp, niestabilności skarp wykopu czy nawet przefiltrowań pod fundamentami planowanych obiektów hydrotechnicznych. Dobra praktyka jest taka, że najpierw spokojnie uruchamia się pompowanie otwierające, obserwuje parametry pracy i zachowanie gruntu, a dopiero potem przechodzi do długotrwałego odwodnienia roboczego. Dlatego odpowiedzi odwołujące się do pojęć pełne/właściwe/całkowite nie są zgodne z przyjętą metodyką i terminologią robót z użyciem igłofiltrów.