Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych

Przy odmulaniu koryta cieku bardzo łatwo wpaść w pułapkę myślenia, że wystarczy obserwować wodę albo oprzeć się na jakimś jednym wskaźniku z terenu. Wskazania wodowskazu kuszą, bo wydaje się, że jak poziom wody jest wysoki albo zmienny, to trzeba od razu pogłębiać koryto. Tymczasem wodowskaz pokazuje stan wody, a nie geometrię dna. Wysoki stan może wynikać z piętrzenia na jazie, zatoru poniżej, cofki z innego obiektu, a nie z zamulenia akurat tego odcinka. Gdyby opierać roboty tylko na wodowskazie, można by łatwo przeodmulić koryto i rozregulować warunki przepływu. Podobnie objętość urobku do pozyskania brzmi jak konkret, ale to jest raczej parametr do rozliczeń niż do projektowania zakresu robót. Najpierw trzeba wiedzieć, jaki kształt koryta chcemy uzyskać – czyli mieć odniesienie do profili i przekrojów – a dopiero potem z tego wynika objętość urobku. Odwracanie tej logiki jest typowym błędem: „mamy wykopać X metrów sześciennych”, więc kopie się, gdzie popadnie, bez kontroli nad geometrią dna i skarp. To może prowadzić do nadmiernego pogłębienia, rozluźnienia gruntu, a nawet destabilizacji umocnień. Wyniki badań wielkości przepływającej wody są bardzo ważne na etapie projektowania regulacji cieku, do obliczeń hydraulicznych, doboru przekroju, sprawdzenia przepustowości na przepływy miarodajne i kontrolne. Ale same wartości przepływu nie mówią wykonawcy, gdzie dokładnie ma zdjąć namuł i do jakiej rzędnej. One są tłem obliczeniowym, nie instrukcją wykonawczą. Typowy błąd polega na tym, że ktoś utożsamia obliczenia przepływu z wytycznymi terenowymi i zapomina, że przełożeniem tych obliczeń na praktykę są właśnie rysunki: profil podłużny i przekroje. W robotach regulacyjnych i utrzymaniowych kluczowe jest oparcie się na dokumentacji geodezyjno–projektowej. To ona zapewnia, że koryto po odmuleniu będzie miało projektowany spadek, szerokość i głębokość, a przepustowość będzie zgodna z założeniami. Oparcie się wyłącznie na wodowskazie, objętości urobku czy samych przepływach to podejście fragmentaryczne – ignoruje geometrię cieku, która w praktyce decyduje o tym, czy ciek będzie działał poprawnie hydraulicznie i bezpiecznie dla otoczenia.