Kwalifikacja: TWO.01 - Wykonywanie robót regulacyjnych i hydrotechnicznych

Źle dobrana odległość wynika zwykle z mylenia poszczególnych etapów robót opisanych w tabeli i z tendencji do „sumowania” liczb, które w ogóle nie powinny być dodawane. W opisie technologii każda operacja ma swoje własne parametry: inne dla gałęzi, inne dla dłużyc, jeszcze inne dla gotowych stosów. Odległość 20 m w tabeli dotyczy odciągnięcia gałęzi, czyli lekkiego, rozdrobnionego materiału, który trzeba usunąć z rejonu ścinki, żeby zapewnić bezpieczeństwo pracy i miejsce manewru. Nie ma ona żadnego związku z późniejszym przetaczaniem ciężkich dłużyc, które wymagają zupełnie innej organizacji i wysiłku. Próba dodawania 20 m z tego etapu do 15 m z etapu układania dłużyc to typowy błąd myślowy: traktowanie technologii robót jak ciągu działań, gdzie każdą wartość się sumuje, zamiast patrzeć na każde zadanie osobno. Tak samo odległości 30 m czy 35 m są w tym kontekście całkowicie oderwane od zapisu tabeli – to raczej próba „strzelania” większej liczby z założeniem, że ciężkie elementy trzeba przenosić daleko, co w rzeczywistości jest sprzeczne z zasadami BHP i dobrą praktyką. W normalnie zaprojektowanej technologii robót nikt nie planuje ręcznego przetaczania dłużyc na kilkadziesiąt metrów, bo powoduje to przeciążenia pracowników, spadek wydajności i ryzyko wypadków. Dlatego w dokumentacjach technicznych, normach i katalogach robót przyjmuje się zwykle krótkie odległości manipulacyjne (właśnie rzędu kilkunastu metrów), a wszelki dłuższy transport wykonuje się już sprzętem – zrywką, wózkiem, ciągnikiem, żurawiem. Z mojego doświadczenia wynika, że jeśli gdzieś pojawia się liczba większa niż wprost podana w opisie czynności, to prawie zawsze jest to efekt nadinterpretacji albo nieuwagi przy czytaniu tabeli. Tu trzeba po prostu trzymać się zapisu: „do 15 m” i nie dopisywać nic ponad to, co projektant technologii przewidział.