Kwalifikacja: BUD.06 - Wykonywanie izolacji budowlanych

W stropodachu pełnym prawidłowe rozmieszczenie warstw ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia trwałości, ochrony cieplnej i przeciwwilgociowej całej przegrody. Niestety, bardzo często spotyka się przeświadczenie, że paroizolację należy umieszczać jak najbliżej powierzchni zewnętrznej lub w przypadkowym miejscu, gdzie akurat jest 'wolna przestrzeń'. Przykładowo, niektórzy sądzą, że warstwa paroizolacji powinna się znaleźć pomiędzy żwirem a izolacją termiczną czy nawet jeszcze wyżej – co jednak nie ma żadnego uzasadnienia technicznego. Żwir w tej konstrukcji spełnia wyłącznie funkcję warstwy ochronnej i dociskowej dla papy, natomiast sama paroizolacja powinna znajdować się tuż nad stropem, czyli pod termoizolacją. Umieszczenie paroizolacji ponad warstwą izolacji cieplnej powoduje, że para wodna wnika w materiał termoizolacyjny, czego skutkiem może być degradacja właściwości cieplnych i wzrost wilgotności wewnątrz przegrody. Z kolei umiejscowienie jej pomiędzy warstwą suchego tynku a stropem to rozwiązanie typowe raczej dla stropów podwieszanych, a nie dla stropodachów pełnych. Warto też zauważyć, że spotykane jest mylenie paroizolacji z izolacją wodochronną – tutaj papa bitumiczna chroni przed wodą opadową, a nie parą wodną z wnętrza. Częsty błąd polega na utożsamianiu tych dwóch warstw jako zamiennych, gdy tymczasem pełnią zupełnie inne funkcje w strukturze dachu. Z mojego doświadczenia wynika, że nieprawidłowe umiejscowienie paroizolacji jest jedną z głównych przyczyn problemów z zawilgoceniem stropodachów, co później prowadzi do kosztownych remontów i degradacji materiałów. W normach i literaturze branżowej można jednoznacznie znaleźć wytyczne, że paroizolację układamy zawsze pod warstwą termoizolacji, bezpośrednio nad stropem – i to jest jedyna poprawna droga, jeśli chcemy uniknąć poważnych usterek w przyszłości.