Kwalifikacja: BUD.06 - Wykonywanie izolacji budowlanych

W teorii może się wydawać, że do uszczelnienia dylatacji w warstwie dociskowej wystarczy którąś z pozostałych technologii zastosować, ale w praktyce każda z nich ma poważne ograniczenia. Elastyczna zaprawa klejowa, choć faktycznie jest odporna na pewne ruchy podłoża, nie została zaprojektowana do pracy w strefie dylatacji – jej elastyczność jest ograniczona i nie zapewnia wystarczającej ochrony przed wnikaniem wody w przypadku większych przemieszczeń materiałów. Podobnie folia PE o grubości 0,2 mm czy nawet ekofolia wysokociśnieniowa nie mają odpowiednich właściwości do kompensacji ruchów dylatacyjnych; folie te sprawdzają się raczej w charakterze paroizolacji niż aktywnego uszczelnienia dylatacji. W praktyce widziałem już sytuacje, kiedy ktoś próbował zabezpieczyć dylatację tylko folią i skutkowało to przeciekami w krótkim czasie – wilgoć znalazła drogę przez szczelinę. Okładzina ceramiczna wraz z elastyczną fugą to natomiast wykończenie, a nie rozwiązanie funkcjonalne strefy dylatacyjnej; taka fuga, nawet najlepsza, nie zapewni szczelności na dłuższy czas, szczególnie przy dużych obciążeniach eksploatacyjnych i zmianach temperatur. Typowym błędem myślowym jest traktowanie materiałów elastycznych (jak zaprawa czy fuga) jako wystarczającego rozwiązania, ale zapomina się, że w miejscach dylatacji potrzebna jest nie tylko elastyczność, ale także odpowiednia geometria i możliwość kompensacji ruchów w trzech płaszczyznach. Z mojego doświadczenia wynika, że tylko dedykowane systemy z taśmą i sznurem dają realną gwarancję szczelności i zgodności ze standardami branżowymi, o czym warto pamiętać projektując warstwy tarasu.