Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

W przypadku łączenia pierścieni konstrukcji wsporczych, wybór odpowiedniego typu i liczby elementów złącznych to sprawa kluczowa dla bezpieczeństwa i trwałości całej struktury. Często pojawia się przekonanie, że im więcej śrub czy nitów, tym lepiej, albo że nity zrywalne są wystarczająco mocne do wszelkich połączeń. Jednak to uproszczenie nie sprawdza się w praktyce inżynierskiej. Zastosowanie czterech śrub stalowych może wydawać się przesadne – zwiększa koszty, wydłuża montaż, a jednocześnie nie daje proporcjonalnie większej wytrzymałości, jeśli konstrukcja została zaprojektowana pod dwie śruby na połączenie. Nadmiar śrub może też prowadzić do powstawania niepotrzebnych naprężeń i obniżać efektywność montażu. Z kolei nity zrywalne, choć proste w montażu i popularne w lekkich konstrukcjach, nie zapewniają takich parametrów wytrzymałościowych jak śruby stalowe. W konstrukcjach narażonych na znaczne obciążenia, nity mogą się z czasem luzować lub nawet ścinać, szczególnie gdy występują drgania czy zmienne obciążenia. Często spotykany błąd myślowy to przekonanie, że nity są równie niezawodne jak śruby – niestety, w praktyce wymiana nitów jest dużo bardziej kłopotliwa, a ich kontrola utrudniona, bo nie da się ich po prostu dokręcić. Dwa nity zrywalne to już zupełnie niewystarczające zabezpieczenie, zarówno pod względem mechanicznym, jak i zgodności ze standardami budowlanymi. Branżowe normy, takie jak wspomniana PN-EN 1090, zawsze podkreślają konieczność stosowania rozwiązań gwarantujących nie tylko wytrzymałość, ale i serwisowalność oraz możliwość kontroli stanu złącza w trakcie eksploatacji. Z mojego doświadczenia wynika, że dobór śrub stalowych – nie za dużo, nie za mało – przy zachowaniu właściwej klasy wytrzymałości i odpowiedniej technologii montażu, jest po prostu najbardziej logiczny i sprawdzony w praktyce. Warto o tym pamiętać przy każdej pracy z konstrukcjami stalowymi.