Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

Temat mocowania szpilek pod izolację wydaje się prosty, ale gdy przyjrzeć się szczegółom, okazuje się, że wybór technologii mocowania naprawdę ma wpływ na trwałość i funkcjonalność całej instalacji. Połączenia klejone, spawane i zgrzewane są szeroko akceptowane w praktyce przemysłowej. Klejenie, choć na pierwszy rzut oka może wydawać się mało wytrzymałe, w rzeczywistości daje bardzo dobre efekty, zwłaszcza przy nowoczesnych klejach konstrukcyjnych. Kleje te są odporne na różne warunki atmosferyczne, a sam montaż jest szybki i czysty. Spawanie i zgrzewanie to metody klasyczne, stosowane od lat – zapewniają bardzo mocne, trwałe połączenie szpilek z podłożem. Szczególnie zgrzewanie kołków (tzw. stud welding) to technika dedykowana właśnie do mocowania izolacji na blachach i konstrukcjach stalowych, bo minimalizuje ryzyko powstawania mostków cieplnych i nie niszczy powłok antykorozyjnych tak jak mechaniczne rozwiązania. Najczęstszy błąd myślowy przy tym temacie to utożsamianie połączenia gwintowanego z trwałością – w praktyce jednak gwinty w takich zastosowaniach są problematyczne, bo wymagają wiercenia otworów, naruszają strukturę blachy i mogą prowadzić do rozszczelnień, a także wpływać negatywnie na ochronę antykorozyjną. Z mojego punktu widzenia właśnie przez te wszystkie czynniki wyklucza się połączenia gwintowane przy szpilkach do izolacji – natomiast pozostałe metody są nie tylko dopuszczalne, ale wręcz zalecane przez producentów i normy branżowe, jak choćby PN-EN 1090 czy PN-EN ISO 17660. Ważne jest, by nie sugerować się wyłącznie intuicją, a raczej sięgać do sprawdzonych dobrych praktyk – one naprawdę mają sens w codziennej pracy.