Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

Często można się spotkać z mylnym przekonaniem, że konstrukcja wsporcza powinna przekazywać możliwie największy strumień ciepła, być zmienna pod tym względem albo wręcz punktowo skupiać przekazywanie ciepła. W rzeczywistości takie podejście prowadziłoby do sporych problemów eksploatacyjnych i niepotrzebnych strat energii. Jeśli konstrukcja przekazuje duży strumień ciepła od płaszcza, to po prostu działa jak tzw. mostek termiczny – wyobraź sobie, że grzejesz wodę, a połowa ciepła ucieka przez metalowe nóżki czy wsporniki. To nie tylko zwiększa koszty ogrzewania, ale też powoduje nierównomierne rozkłady temperatur, co może prowadzić do uszkodzeń mechanicznych i szybszego zużycia materiałów. Koncepcja zmiennego czy punktowego przekazywania ciepła nie znajduje uzasadnienia w żadnych normach (np. PN-EN 13445 czy rozporządzeniach dotyczących izolacji przemysłowych) i zazwyczaj wynika z niezrozumienia zasad przewodnictwa cieplnego w konstrukcjach stalowych. Typowym błędem myślowym jest założenie, że skoro konstrukcja jest mocna, to może też swobodnie przekazywać ciepło – a tymczasem to właśnie ograniczenie tego zjawiska stanowi o dobrej praktyce inżynierskiej. Lepiej więc zawsze dążyć do minimalizacji strat cieplnych przez właściwy dobór materiałów i geometrii podpór, niż próbować zwiększać czy modulować ten przepływ ciepła. Takie działania są nie tylko ekonomicznie nieopłacalne, ale i z punktu widzenia trwałości całej instalacji – zupełnie niepotrzebne.