Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

Często można spotkać się z przekonaniem, że największym zagrożeniem dla materiału izolacyjnego są takie czynniki jak ścieranie, ślizganie czy nawet procesy technologiczne jak hartowanie. Jednak w praktyce budowlanej i instalacyjnej są to kwestie drugorzędne, a czasem wręcz nieistotne dla funkcji konstrukcji wsporczej. Ścieranie dotyczy raczej powierzchni narażonych na ruch, tarcie lub mechaniczne uszkodzenia – na przykład w maszynach, systemach transportowych czy przy intensywnym ruchu pieszym, a nie w przypadku statycznych materiałów izolacyjnych na rurociągach czy zbiornikach. Ślizganie mogłoby mieć znaczenie teoretycznie na bardzo gładkich powierzchniach, ale wtedy stosuje się raczej inne metody zabezpieczenia, na przykład taśmy antypoślizgowe lub kleje, a nie konstrukcje wsporcze. Z kolei hartowanie to proces obróbki cieplnej stali lub innych metali, zupełnie nie związany z materiałami izolacyjnymi — te z reguły nie podlegają takim procesom, bo straciłyby swoje właściwości izolacyjne. Typowym błędem myślowym jest patrzenie na izolację wyłącznie przez pryzmat jej wytrzymałości powierzchniowej lub odporności na ruch, pomijając fakt, że kluczowe zagrożenie to odkształcenia spowodowane naciskiem, czyli ściskaniem. W rzeczywistości to właśnie siły ściskające są najgroźniejsze dla większości izolacji technicznych, bo powodują trwałą deformację materiału, a tym samym pogorszenie lub utratę jego funkcji. Z mojego doświadczenia wynika, że świadome projektowanie konstrukcji wsporczych powinno zaczynać się właśnie od analizy nośności i podatności na ściskanie, zgodnie z ogólnie przyjętymi normami i praktykami branżowymi.