Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

W montażu płaszczy ochronnych z blachy ocynkowanej bardzo łatwo popełnić błąd, kierując się intuicją, a niekoniecznie praktyką czy wytycznymi branżowymi. Wybór łączników takich jak gwoździe czy klasyczne wkręty do drewna często wynika z przyzwyczajenia jeszcze z czasów, kiedy nie było takiej dostępności specjalistycznych śrub samowiercących. Gwoździe, chociaż szybkie w montażu, nie zapewniają odpowiedniej trwałości i odporności na drgania czy naprężenia, a co najważniejsze – nie nadają się do cienkiej blachy ocynkowanej, bo bardzo łatwo rozszczelniają połączenie i mogą prowadzić do korozji w miejscu wbicia. Z kolei wkręty do drewna mają zupełnie inny skok i profil gwintu, są zaprojektowane pod miękkie materiały i ich zastosowanie do blachy kończy się często zerwaniem gwintu lub uszkodzeniem materiału. Spotyka się jeszcze próby użycia tzw. samonawiercających wkrętów o krótkim gwincie, ale nie każdy z nich faktycznie sprawdzi się w montażu blachy – kluczowy jest tutaj nie tylko kształt końcówki, ale również długość, rodzaj łba i materiał, z jakiego wykonano łącznik. Błąd polega często na zlekceważeniu właściwości antykorozyjnych – ocynkowana blacha wymaga łączników o odpowiednim zabezpieczeniu powierzchni, by nie powstały ogniska korozji. W praktyce tylko specjalne śruby samowiercące z odpowiednią końcówką wiertłą i podkładką są rekomendowane przez producentów płaszczy ochronnych, co potwierdzają normy branżowe, takie jak DIN 7504 czy PN-EN 14566. Myślę, że warto o tym pamiętać, bo poprawny montaż to nie tylko trwałość, ale też bezpieczeństwo i estetyka wykonania.