Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

Przy ocenie rodzaju korozji na styku małej powierzchni aluminium z miedzią można łatwo się pomylić, głównie dlatego, że nie wszyscy w praktyce codziennej zwracają uwagę na zależność od stosunku powierzchni oraz potencjałów elektrochemicznych. Często spotykam się z opinią, że skoro oba metale są powszechnie używane, to nie ma większego zagrożenia, ale właśnie taka sytuacja jest jednym z klasycznych błędów myślowych. W rzeczywistości połączenie małej powierzchni aluminium do dużej powierzchni miedzi prowadzi do bardzo intensywnej, wręcz silnej korozji kontaktowej na aluminium. Niekiedy można usłyszeć, że korozja będzie umiarkowana lub nieznaczna, bo oba metale są 'dość odporne', ale to nie ma pokrycia w tabelach materiałowych ani w doświadczeniu praktycznym. Błędne jest myślenie, że wystarczy sam dobór materiału bez patrzenia na proporcje powierzchni – tymczasem stosunek ten jest kluczowy. Przy dużej powierzchni miedzi i małej aluminium różnica potencjałów galwanicznych powoduje, że aluminium, będąc anodą, bardzo szybko się rozpuszcza i niszczeje, a miedź działa jak katoda, która praktycznie nie koroduje. To prowadzi do tego, że odpowiedzi takie jak 'umiarkowana', 'nieznaczna' czy 'mała' są niezgodne zarówno z tabelami, jak i z dobrymi praktykami branżowymi. W normach oraz zaleceniach inżynierskich (np. PN-EN ISO 8044) podkreśla się, że w tego typu układach można się spodziewać najszybszego niszczenia materiału o niższym potencjale, zwłaszcza przy małym stosunku jego powierzchni. Najlepszym rozwiązaniem w takich przypadkach jest całkowite unikanie bezpośredniego połączenia tych dwóch metali albo zastosowanie skutecznej izolacji. Moim zdaniem, to jeden z najbardziej niedocenianych tematów przez początkujących techników, mimo że konsekwencje błędnych połączeń bywają bardzo kosztowne.