Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

Wybór innej substancji niż cynk do ochrony blach stalowych przed korozją wynika często z mylnego założenia, że każda powłoka będzie działać podobnie. Jednak podstawowym problemem z chlorkami i fluorkami jest fakt, że ich związki w kontakcie ze stalą mogą raczej przyspieszać korozję niż ją hamować. Chlorki, obecne choćby w soli drogowej, są wręcz znane z tego, że powodują tzw. korozję wżerową, szczególnie niebezpieczną dla konstrukcji stalowych. Często spotykam się z przekonaniem, że skoro chlorki stosuje się do różnych procesów technologicznych, to nadają się też do ochrony, ale to raczej pułapka myślowa – zamiast zabezpieczać, mogą zaszkodzić. Fluorki z kolei są wykorzystywane w chemii przemysłowej, na przykład do obróbki powierzchni czy trawienia, jednak nie tworzą żadnej trwałej, ochronnej warstwy na stali. W praktyce nie spotyka się fluorkowych powłok antykorozyjnych w metalurgii, bo nie spełniają one norm odporności na korozję. Z mojego doświadczenia, czasem osoby początkujące mylą też żeliwo jako materiał powłokowy – ale żeliwo to przecież stop żelaza z węglem, wykorzystywany głównie do odlewów, a nie jako powłoka ochronna. Nie da się go nanieść na stal w formie cienkiej, odpornej warstwy i nie daje on żadnej ochrony galwanicznej. To taki typowy błąd mylenia materiału konstrukcyjnego z materiałem powłokowym. W przemyśle stalowym oraz budownictwie od lat stosuje się cynkowanie, bo tylko ono spełnia zarówno wymagania normatywne (np. PN-EN ISO 1461), jak i praktyczne oczekiwania dotyczące trwałości i odporności na rdzewienie. Niestety, wybierając inne substancje, można bardziej zaszkodzić, niż pomóc.