Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

Wśród technik łączenia segmentów kanałów wentylacyjnych pojawia się wiele nazw, które brzmią znajomo z innych dziedzin, ale w praktyce nie zawsze mają zastosowanie tutaj. Połączenie „na rąbek” jest typowe dla pokryć dachowych albo niektórych rodzajów blaszanych obudów, gdzie liczy się szczelność i odporność na wodę, jednak w przypadku segmentów kolan kanałów wentylacyjnych byłoby mocno kłopotliwe do wykonania pod kątem kształtu i wymagałoby specjalistycznych narzędzi. Z kolei „na zakładkę” to metoda, w której jeden element nachodzi na drugi – stosowana czasem przy prostych, niewymagających rozwiązań, ale daje słabą szczelność i może prowadzić do powstawania nieszczelności w przypadku drgań czy pracy instalacji, co w wentylacji jest poważnym minusem. Z mojego doświadczenia taka technika szybko wychodzi na jaw podczas eksploatacji, bo od razu słychać świsty powietrza na łączeniach. Metoda lutowania zaś kojarzy się bardziej z łączeniem rur miedzianych w instalacjach wodnych czy grzewczych – nie jest zalecana ani stosowana przy stalowych lub aluminiowych segmentach kanałów wentylacyjnych, a już na pewno nie przy dużych średnicach. Często spotykam się z przekonaniem, że lutowanie daje największą szczelność, ale w branżowych standardach wentylacyjnych takie rozwiązanie praktycznie nie występuje, bo jest zbyt czasochłonne i nieekonomiczne – poza tym, trudno by było zdemontować taki kanał w razie potrzeby. Typowym błędem jest też mylenie pojęć z pokrewnych dziedzin, warto więc dokładnie przyglądać się, jakie rozwiązanie rzeczywiście sprawdza się dla konkretnego materiału i zastosowania. Stąd właśnie połączenie rowek w rowek zyskało popularność – jest szybkie, trwałe i zgodne z branżowymi normami.