Kwalifikacja: BUD.07 - Wykonywanie płaszczy ochronnych z blachy, konstrukcji wsporczych i nośnych oraz izolacji przemysłowych

Często można się spotkać z przekonaniem, że głównym zagrożeniem na styku różnych elementów w izolacjach technicznych jest po prostu zawilgocenie lub ogólna korozja, ale to nie do końca tak działa. Rozszerzalność materiałów, choć ważna, raczej nie jest powiązana z powstawaniem warstwy zabezpieczającej w tym przypadku — mówimy tu raczej o kompensowaniu naprężeń czy dylatacjach, a nie o ochronie przed korozją. Zawilgocenie oczywiście jest niepożądane i może prowadzić do innych problemów, na przykład przyspieszać korozję, ale głównym powodem stosowania warstw ochronnych na styku aluminium i innego metalu jest właśnie zjawisko korozji kontaktowej, zwanej też galwaniczną. Źródłem tej korozji jest różnica potencjałów elektrochemicznych — coś, co nie występuje, jeśli oba materiały są takie same, a już szczególnie problematyczne staje się przy połączeniu aluminium ze stalą. Korozja wżerowa to zupełnie inna historia, dotyczy najczęściej miejscowych uszkodzeń powierzchni metalu pod wpływem czynników chemicznych, a nie bezpośredniego kontaktu dwóch różnych metali. Wielu początkujących myśli, że każda korozja to to samo, ale praktyka pokazuje, że ignorowanie tego rozróżnienia prowadzi do błędnych decyzji technicznych. Brak zrozumienia zjawiska korozji kontaktowej jest dość powszechny wśród osób zaczynających pracę z izolacjami. Z mojego doświadczenia wynika, że dobre praktyki i normy branżowe, na przykład wytyczne PN-EN ISO 12944 lub zalecenia producentów, zawsze podkreślają wagę oddzielania materiałów o różnych potencjałach. Tylko takie podejście pozwala uniknąć szybkiego niszczenia elementów instalacji, co w dłuższej perspektywie przekłada się na bezpieczeństwo i trwałość eksploatowanych urządzeń. Jeśli ktoś myśli, że sama wilgoć czy rozszerzalność są tu największym problemem, to raczej myli się co do sedna zagadnienia.