Kwalifikacja: INF.01 - Montaż i utrzymanie torów telekomunikacyjnych oraz urządzeń abonenckich

Rozważając różne rodzaje kodowania sygnału, można łatwo wpaść w pułapkę związanych z nimi mylnych założeń. Kodowanie bipolarny B8ZS jest często używane w systemach T1, ale jego głównym zastosowaniem jest unikanie długich ciągów zer, co nie jest kluczowym wymogiem w połączeniach ISDN między terminalem NT a telefonem. Z kolei liniowe HDB3, choć używane w systemach E-carrier, jest bardziej złożone i przedłuża sygnały zerowe, co nie zawsze jest wymagane w krótkich połączeniach ISDN. Binarny NRZ, mimo swojej prostoty, nie zapewnia synchronizacji sygnałów ani detekcji błędów, co czyni go mało odpowiednim do takich zastosowań. Kluczowym błędem myślowym jest przyjmowanie, że wszystkie systemy kodowania są wymienne w różnych kontekstach technologicznych. Jednak każda metoda ma swoje specyficzne zastosowania i ograniczenia, które należy uwzględnić. Przyjmuje się, że zmodyfikowany AMI odpowiada bezpośrednio na potrzeby połączeń ISDN, oferując solidną równowagę pomiędzy efektywnością, niezawodnością a odpornością na zakłócenia. Wybór odpowiedniego kodowania sygnałów powinien zawsze opierać się na zrozumieniu kontekstu oraz wymagań technicznych danego systemu.