Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Rozróżnianie klas odpadów w praktyce jest kluczowe nie tylko ze względów prawnych, ale też środowiskowych i ekonomicznych. Często spotykanym błędem jest utożsamianie bezużyteczności z wysoką szkodliwością lub mylenie klasyfikacji odpadów pod kątem ich dalszego zagospodarowania. Przykładowo, odpady klasy I i II to najczęściej odpady niebezpieczne oraz odpady, które mogą zawierać substancje toksyczne, takie jak rozpuszczalniki, chemikalia, niektóre odpady przemysłowe. Jednak w praktyce wiele z nich poddaje się odzyskowi lub specjalistycznej utylizacji, a nie traktuje od razu jako bezużyteczne. Z kolei klasy II i IV obejmują odpady, które jeszcze mają szansę na recykling lub są składowane w odmienny sposób, zależnie od ich właściwości fizykochemicznych. Typowym błędem myślowym jest zakładanie, że to właśnie one są bezużyteczne, podczas gdy obecne technologie pozwalają na ich przetwarzanie z dużą efektywnością. W praktyce jednak, jak pokazują normy branżowe i rozporządzenia, za bezużyteczne uznaje się przede wszystkim odpady mineralne, czy komunalne zmieszane, które nie nadają się już do odzysku. Wiele przedsiębiorstw i samorządów inwestuje w instalacje do sortowania i odzysku, żeby maksymalnie ograniczyć tzw. strumień odpadów bezużytecznych, bo to właśnie ich składowanie jest najbardziej kosztowne i problematyczne środowiskowo. Moim zdaniem kluczowe jest tu zrozumienie, że klasyfikacja ta nie jest arbitralna, lecz wynika z możliwości praktycznego zagospodarowania danej frakcji odpadów, a nie tylko z ich potencjalnej szkodliwości.