Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Często pojawia się zamieszanie przy wyborze odpowiedniego typu szwu do łączenia dwóch części składowych cholewek, zwłaszcza gdy chodzi o strony zewnętrzne nakładane na siebie. W odpowiedziach można spotkać szew przeginany, ryglowy czy lamówkowy, ale każdy z nich służy zupełnie innym celom. Szew przeginany, choć bywa wykorzystywany przy łączeniu materiałów, polega na podwijaniu jednej warstwy materiału i przyszywaniu jej do drugiej, co daje gładką, często niewidoczną linię szycia. Stosuje się go raczej tam, gdzie zależy nam na schwytaniu brzegów do środka – na przykład przy wykończeniach obłożeń lub przy obszyciach. Szew ryglowy z kolei jest typowy bardziej dla zabezpieczania końcówek szwów, mocowania kieszeni czy innych punktów narażonych na rozprucie. W cholewkach spotyka się go raczej przy wykończeniach, nie do trwałego łączenia dużych powierzchni. Natomiast szew lamówkowy to rozwiązanie, w którym brzeg cholewki obszywa się paskiem skóry lub materiału – lamówką – i dopiero tak utrwalony brzeg zostaje przyszyty. Najczęściej wykorzystuje się tę metodę do zabezpieczenia krawędzi przed strzępieniem, rzadziej do łączenia dwóch nakładających się partii. W praktyce obuwniczej łatwo pomylić te szwy, bo używa się ich w różnych miejscach konstrukcji buta, ale wybór nie jest przypadkowy. Myślenie, że każdy szew "sprawdzi się wszędzie", może prowadzić do błędów technicznych, zmniejszenia trwałości obuwia i nieestetycznego wyglądu. Kluczowe jest dobranie techniki szwu do funkcji i miejsca jej zastosowania – to jedna z podstawowych zasad profesjonalnego obuwnictwa. Dlatego tak ważne jest odróżnianie mechanizmu i zastosowania każdego typu szwu i nie kierowanie się tylko wyglądem lub nazwą.