Na rysunku rzeczywiście pokazano przekrój poprzeczny obuwia sandałowego, co widać po charakterystycznym sposobie łączenia cholewki (1) z podeszwą (2) i tzw. wywinięciem brzegów. W obuwiu sandałowym cholewka jest często mocowana bezpośrednio do podeszwy, zwykle poprzez przeszycie lub przynitowanie, a czasami także techniką klejenia, ale bez zastosowania podszewek i podeszew pośrednich. Z mojego doświadczenia wynika, że to rozwiązanie pozwala na uzyskanie lekkiej konstrukcji, zapewnia dobrą wentylację stopy, a jednocześnie umożliwia szybkie wykonanie buta – co jest ważne np. w masowej produkcji sandałów letnich czy ochronnych. Takie przekroje spotyka się w branżowych normach i katalogach technologicznych, a ich rozpoznawanie jest podstawą dla projektantów i wykonawców obuwia. Praktycznie patrząc, rozumienie tych konstrukcji pomaga też przy naprawach i doborze odpowiednich materiałów oraz narzędzi montażowych. Warto zwrócić uwagę, że w sandałach nie występuje pełny montaż podszewek, a cholewka bywa wyprofilowana do naturalnego ułożenia stopy. Takie rozwiązanie jest nie tylko lżejsze, ale i ekonomiczniejsze w produkcji. Moim zdaniem znajomość tej technologii przydaje się nie tylko w pracy szewca, ale nawet podczas wyboru odpowiedniego obuwia na lato czy do pracy w warunkach, gdzie ważna jest przewiewność i szybkie suszenie.
Obuwie klejone, opankowe i przeszywane mają zupełnie inne konstrukcje niż ta przedstawiona na rysunku. W przypadku obuwia klejonego kluczowe jest, że cholewka i spód są łączone za pomocą warstwy kleju na większej powierzchni, zwykle całkowicie zakrywając krawędzie cholewki i eliminując widoczne przeszycia bądź mechaniczne mocowanie, co daje bardziej jednolitą linię przekroju. W opankowym (czyli tzw. opankowym montażu) cholewka bywa zawijana pod spód i przyszywana do podeszwy, często z użyciem charakterystycznych szwów widocznych na obrzeżu, a sam przekrój pokazuje wyraźne zagięcie cholewki pod podeszwę, czego tutaj nie widać. Obuwie przeszywane zaś charakteryzuje się tym, że cholewka i podeszwa są zszywane nitką, często z dodatkowym elementem jak ramka lub podeszwa środkowa, a linia szwu bywa widoczna na brzegu buta. Tu na rysunku nie ma charakterystycznych przeszyć ani typowego dla przeszywanego obuwia ułożenia warstw. Najczęstszy błąd wynika z przekonania, że każde widoczne połączenie cholewki z podeszwą sugeruje przeszycie lub klejenie, a tymczasem technologia sandałowa opiera się często na zupełnie innym typie montażu – uproszczonym, bez podszewek i z bezpośrednim mocowaniem pasków czy elementów cholewki do podeszwy. Warto pamiętać, że podstawowym wyróżnikiem sandała jest właśnie ekspozycja sporej części podeszwy oraz uproszczona, otwarta konstrukcja cholewki. Zdarza się też, że uczniowie mylą sandałowe z opankowym, bo oba wydają się „lekkie”, ale różnica tkwi w sposobie zamocowania i obecności (lub braku) charakterystycznych przeszyć i podszewek. Z mojego doświadczenia takie pomyłki wynikają głównie z niedostatecznego rozpoznawania cech charakterystycznych różnych technologii montażu obuwia. Warto zwracać uwagę na szczegóły przekroju, bo właśnie one najczęściej decydują o prawidłowej identyfikacji konstrukcji.
