Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Warto dokładniej przyjrzeć się pojęciom związanym ze ścienianiem, bo często pojawiają się tutaj nieporozumienia wynikające ze zbyt ogólnego podejścia do tematu. Ścienianie tępe polega na zeszlifowaniu krawędzi materiału pod większym kątem, przez co brzegi są grube i nieelastyczne, a to niestety negatywnie wpływa na wygodę i wygląd gotowego produktu – w praktyce takie rozwiązanie stosuje się bardzo rzadko, chyba tylko tam, gdzie wytrzymałość krawędzi jest ważniejsza niż jej elastyczność. Ścienianie wklęsłe zazwyczaj odnosi się do wykończenia materiału w taki sposób, że na przekroju przybiera on formę zagłębienia lub rowka – tego typu obróbka raczej nie występuje w klasycznym przygotowaniu elementów cholewek, bo nie ułatwia łączenia i nie poprawia estetyki. Stępione ścienianie to pojęcie mylące, bo sugeruje zmiękczenie krawędzi bez wyraźnego kierunku obróbki – w praktyce można je spotkać w potocznym języku, ale w rzemiośle jest to określenie nieprecyzyjne i raczej niepożądane. Najczęstszym błędem myślowym jest utożsamianie ścieniania z samym tylko zeszlifowaniem, bez zwracania uwagi na kąt i jakość wykończenia. Tymczasem to właśnie kąt ścieniania oraz jego precyzja decydują o późniejszym komforcie użytkowania i wyglądzie produktu. Zasady branżowe i normy jasno wskazują, że ostre ścienianie jest najbardziej pożądane przy wykańczaniu krawędzi cholewek, ponieważ pozwala na uzyskanie trwałych, estetycznych i bardzo wygodnych butów. Warto więc zawsze analizować nie tylko technikę samego ścieniania, ale i jego przeznaczenie w danym elemencie obuwniczym.