Kwalifikacja: MOD.05 - Wytwarzanie obuwia

Często można się pomylić, bo na pierwszy rzut oka PCW, guma, czy tzw. podeszwy mieszane wydają się być produkowane w podobny sposób, ale to trochę złudne wrażenie. Zacznijmy od PCW – to polichlorek winylu, który jest przede wszystkim formowany metodą wytłaczania albo wtrysku, gdzie proces opiera się na stapianiu i uplastycznianiu, a nie na reakcji poliaddycji. Nie zachodzi tam żadna reakcja chemiczna między składnikami wyjściowymi, tylko fizyczne przekształcenie granulatu. W odniesieniu do gumy, sprawa wygląda jeszcze inaczej – tutaj najważniejszy etap to wulkanizacja, czyli sieciowanie za pomocą siarki lub innych czynników, co zupełnie różni się od poliaddycji. Jednym z typowych błędów jest mylenie procesu sieciowania gumy z procesami typowymi dla poliuretanów, ale te reakcje to dwie zupełnie różne dziedziny chemii. „Mieszane” podeszwy, czyli hybrydy różnych materiałów, też nie są synonimem zastosowania poliaddycji, bo zazwyczaj to układanie warstw lub łączenie gotowych tworzyw, każdy w swoim procesie. W praktyce branżowej liczy się precyzyjne rozumienie, jak dana technologia przekłada się na właściwości produktu – np. PCW daje twardość i wodoodporność, guma – elastyczność, ale żadna z tych technologii nie opiera się właśnie na poliaddycji składników wyjściowych. Moim zdaniem najczęstszy błąd to utożsamienie reakcji chemicznej ogólnie z każdą produkcją tworzyw, a przecież tylko poliuretany, stosowane powszechnie w lekkich, elastycznych podeszwach, są produkowane tą konkretną metodą. Dobrze to wiedzieć, bo dzięki temu łatwiej wybrać odpowiednią technologię podczas projektowania nowego obuwia, szczególnie jeśli zależy nam na konkretnej wytrzymałości czy komforcie użytkowania zgodnie z normami branżowymi.