Kwalifikacja: CHM.01 - Obsługa maszyn i urządzeń do przetwórstwa tworzyw sztucznych

Wybór materiałów do produkcji kadłubów łodzi to temat, w którym nietrudno o pomyłkę, zwłaszcza jeśli ktoś nie śledzi współczesnych technologii kompozytowych. Często myli się pojęcia albo bazuje na przestarzałych rozwiązaniach. Aminoplasty w postaci tabletek to materiały, które stosuje się raczej do formowania drobnych elementów przez prasowanie, a nie do budowy dużych konstrukcji, gdzie wymagana jest wysoka wytrzymałość i szczelność kadłuba. Poza tym, aminoplasty nie znoszą dobrze ciągłego kontaktu z wodą, co w przypadku łodzi jest kluczowe. Z kolei żywica fenolowo-formaldehydowa ma swoje miejsce w przemyśle, ale jej główną cechą jest odporność na ogień, a nie praca w środowisku wodnym. Jest też zbyt krucha na tak duże elementy jak kadłuby łodzi i słabo się łączy z włóknami szklanymi, które zapewniają odpowiednią sztywność. Kleje termoutwardzalne i tkanina polipropylenowa to raczej zestaw do lekkich połączeń czy bardzo tanich, nietrwałych konstrukcji. Polipropylen ma niską wytrzymałość mechaniczną, łatwo się odkształca pod wpływem temperatury i nie jest odporny na promieniowanie UV – co w praktyce oznacza, że po jednym sezonie taki kadłub mógłby być do wymiany. Moim zdaniem powyższe odpowiedzi wynikają z braku świadomości, jakie cechy powinien posiadać materiał łodziowy: szczelność, wytrzymałość, możliwość formowania skomplikowanych kształtów i odporność na warunki morskie. Współczesne standardy branżowe jasno wskazują na kompozyty na bazie żywic poliestrowych i włókien szklanych jako najlepszy wybór w tej dziedzinie. Warto unikać uproszczeń i pamiętać, że nie każdy materiał „plastikowy” nadaje się na łódź – do tego potrzeba nieco bardziej zaawansowanych technologii i przemyślanego projektu.