Poprawnie wskazany układ kalandrów 3-walcowy w kształcie litery A to właśnie ten przedstawiony na rysunku 3. Charakterystyczne dla tej konfiguracji jest rozmieszczenie trzech walców w układzie trójkątnym, gdzie środek każdego walca tworzy wierzchołek – co daje nam właśnie literę A, patrząc od frontu. Taki układ jest bardzo często stosowany w nowoczesnych liniach technologicznych, szczególnie tam, gdzie zależy nam na równomiernym i intensywnym zgniataniu oraz dobrym prowadzeniu materiału, np. przy wytwarzaniu folii, tkanin technicznych albo w przemyśle papierniczym. Z mojego doświadczenia wynika, że taki układ zapewnia bardzo stabilną pracę i minimalizuje ryzyko powstawania fałd czy nierówności w materiale. Warto też wspomnieć, że zgodnie z normami branżowymi, np. PN-EN 12301, taki schemat ułatwia kontrolę naprężeń i umożliwia łatwiejszy dostęp do regulacji sił docisku na poszczególnych walcach, a to w praktyce przekłada się na wyższą jakość produktu i mniejsze zużycie maszyn. Dobrą praktyką jest także stosowanie tego układu tam, gdzie konieczne jest szybkie przezbrojenie linii albo częsta wymiana materiału. Moim zdaniem to rozwiązanie ma naprawdę sporo plusów w codziennej eksploatacji zakładu.
Każdy z przedstawionych na rysunkach układów kalandrów charakteryzuje się innym rozmieszczeniem walców i innym przebiegiem procesu roboczego, co mocno wpływa na jakość oraz efektywność obróbki materiału. Układ walców w pionie (jak na rysunku 1) jest klasycznym przykładem tak zwanego układu typu I, gdzie materiał przechodzi w linii prostej przez wszystkie trzy walce. To rozwiązanie jest proste w obsłudze i sprawdza się przy mniej wymagających zastosowaniach, ale nie zapewnia tak dobrego rozkładu nacisku czy prowadzenia materiału, jak układ w kształcie litery A. Natomiast układ na rysunku 2 przypomina bardziej wariant skośny, gdzie walce są przesunięte względem siebie, co jest często wykorzystywane tam, gdzie zależy nam na delikatnym prowadzeniu lub specjalnych efektach powierzchniowych, ale nie gwarantuje tak efektywnego zgniatania jak wersja trójkątna. Z kolei rysunek 4 pokazuje typową odmianę układu L, gdzie materiał zawija się wokół dwóch walców i wychodzi pod kątem, co czasem bywa wykorzystywane w specyficznych liniach technologicznych, zwłaszcza do materiałów o dużej sztywności czy tam, gdzie trzeba uzyskać określony kąt wyjścia. Często wybór nieprawidłowego układu bierze się z pobieżnego spojrzenia na kierunek przemieszczania materiału albo z mylenia kształtu litery A z innymi formami trójwalcowymi. W praktyce, tylko układ trójkątny, gdzie walce tworzą wierzchołki trójkąta, jest klasyfikowany jako układ w kształcie litery A. To rozwiązanie jest zgodne z zaleceniami norm branżowych i pozwala na optymalne wykorzystanie właściwości zgniatania oraz prowadzenia taśmy lub arkusza. Uważam, że kluczowe jest tu rozumienie nie tylko samego układu, ale też wpływu na proces technologiczny i możliwość kontroli parametrów, bo to decyduje o końcowej jakości produktu.