Symbol przedstawiony na obrazku to PE-LD z numerem 04, co oznacza polietylen o niskiej gęstości (LDPE – Low Density Polyethylene). To jeden z najczęściej spotykanych tworzyw w codziennym życiu. PE-LD jest wykorzystywany do produkcji folii spożywczych, reklamówek, worków na śmieci, a także wielu opakowań. W praktyce, jeśli na danym przedmiocie widzisz taki symbol, powinieneś wrzucić go do pojemnika na odpady z polietylenu. Moim zdaniem, dobrze znać te oznaczenia, bo to ułatwia segregację odpadów i daje szansę na skuteczny recykling. Standardy branżowe jasno to określają: zgodnie z normą PN-EN ISO 1043-1, PE-LD to właśnie polietylen niskiej gęstości. W Polsce coraz większy nacisk kładzie się na selektywne zbieranie tego typu tworzyw, bo są one stosunkowo łatwe do recyklingu i mają szerokie zastosowanie w drugorzędnych produktach, takich jak folie budowlane czy elementy izolacyjne. Osobiście uważam, że wiedza o tych kodach to podstawa dla każdego, kto pracuje z gospodarką odpadami lub nawet po prostu chce świadomie żyć. Warto pamiętać, by nie mylić PE-LD z PE-HD (polietylen wysokiej gęstości), bo mają trochę inne właściwości i zastosowania. Dobrze jest znać takie praktyczne różnice – to naprawdę ułatwia codzienne decyzje o segregowaniu śmieci.
W przypadku tego pytania wiele osób myli się, bo symbole recyklingu potrafią być naprawdę mylące, zwłaszcza jeśli nie ma się wprawy. Przykładowo, poliester kojarzy się z tworzywami sztucznymi, ale ma zupełnie inne oznaczenie (PET, kod 01), a nie 04 i nie PE-LD. Poliamidy to grupa tworzyw oznaczana skrótem PA, często spotykana jako nylon – i również mają własne, odrębne kody (najczęściej PA-6 lub PA-66). Polistyren (PS, kod 06) także się różni – spotkasz go raczej w opakowaniach jednorazowych, tackach czy kubeczkach, a nie w workach foliowych. Typowym błędem jest utożsamianie wszystkich plastików z jednym pojemnikiem lub sugerowanie się tylko wyglądem materiału. Jednak branża – zwłaszcza w gospodarce odpadami – wymaga precyzji. Standardy europejskie, a konkretnie norma PN-EN ISO 1043-1, bardzo szczegółowo określają, które kody przypisane są do jakich polimerów. Z mojego doświadczenia wynika, że to nieznajomość tych oznaczeń prowadzi do złych decyzji przy segregacji, a w efekcie do problemów w dalszym procesie recyklingu. W praktyce wrzucenie poliestru, poliamidu czy polistyrenu do pojemnika na polietylen mocno utrudnia przetworzenie odpadów. To też generuje dodatkowe koszty i sprawia, że część surowca może się zmarnować. Warto więc znać te różnice i nie ufać intuicji, tylko sprawdzać symbole – to znacznie ułatwia późniejszą obróbkę w recyklingu i jest zgodne z dobrą praktyką branżową.