Kwalifikacja: CHM.01 - Obsługa maszyn i urządzeń do przetwórstwa tworzyw sztucznych

W pytaniu dotyczącym ilości środka porującego potrzebnej do uzyskania konkretnego stopnia sporowacenia w 1 tonie tworzywa, nietrudno o pomyłkę, zwłaszcza gdy bazujemy tylko na intuicji zamiast dokładnych obliczeń. Często spotykam się z tym, że ktoś przyjmuje, iż wyższy stopień sporowacenia oznacza automatycznie dużo większą ilość środka, stąd wybierane są wartości typu 16 kg, 40 kg czy nawet 160 kg. Takie założenia wynikają najczęściej z nieprawidłowej interpretacji procentów lub niewłaściwego przeliczenia wartości podanych w tabeli na masę całkowitą. Trzeba pamiętać, że procentowa zawartość środka porującego zawsze odnosi się do masy całkowitej tworzywa, które zamierzamy otrzymać po procesie. W branży najczęstszym błędem jest mylenie stopnia sporowacenia z procentową ilością dodatku, podczas gdy te wielkości nie są ze sobą liniowo powiązane – jeden procent środka nie daje jednego procenta stopnia sporowacenia. Zwróć uwagę na dane z tabeli: przy 16% sporowacenia stosuje się 0,4% środka. Oznacza to 4 kg na tonę, nie więcej. Przyjęcie kilkukrotnie wyższych wartości nie tylko spowodowałoby przereagowanie i całkowitą zmianę struktury materiału (np. nadmierne spienienie, utratę wytrzymałości, problemy przy dalszej obróbce), ale także generowałoby niepotrzebne koszty. Nawet w praktyce przemysłowej stosuje się restrykcyjne standardy dotyczące ilości dodatków porujących, ponieważ każda nadwyżka czy niedobór przekłada się bezpośrednio na fizyczne i użytkowe właściwości gotowego wyrobu. Moim zdaniem, takie pomyłki to świetna okazja, żeby poćwiczyć dokładne czytanie tabel oraz przeliczanie procentów na konkretne wartości masowe, co przydaje się praktycznie na każdym stanowisku produkcyjnym. Dobrze jest też zawsze pamiętać, że w przemyśle polimerowym najpierw patrzy się na dane z prób laboratoryjnych, a dopiero potem myśli o skalowaniu ich na całą produkcję.