Kwalifikacja: CHM.01 - Obsługa maszyn i urządzeń do przetwórstwa tworzyw sztucznych

Rysunki 1, 2 i 4 prezentują inne, niewłaściwe dla tego zadania metody łączenia tworzyw sztucznych, które często bywają mylone z procesem zgrzewania doczołowego rur. Na przykład rysunek 1 pokazuje raczej ustawienie elementów do zgrzewania, bez samego procesu doczołowego ani typowej płyty grzejnej – to może sugerować metodę zgrzewania czołowego, ale brakuje tu kluczowego elementu: kontrolowanego nagrzewania obu końców na raz. Rysunek 2 to wyraźnie zgrzewanie gorącym powietrzem lub ekstruderem, które wykorzystuje się zazwyczaj do napraw lub łączenia cienkich folii czy płyt, ale nie daje wymaganej wytrzymałości przy łączeniu rur ciśnieniowych. Niestety, taki sposób nie gwarantuje odpowiedniej szczelności oraz trwałości przy przesyłaniu mediów pod ciśnieniem – zgodnie z normami dla PEHD stosuje się go do zupełnie innych prac. Z kolei rysunek 4 to klasyczna metoda zgrzewania na rolkach lub przez docisk walcami i gorącym klinem – używana głównie przy zgrzewaniu folii, membran dachowych lub taśm, a nie rur. W praktyce dochodzi często do błędnego założenia, że każda metoda zgrzewania tworzyw jest uniwersalna, tymczasem trzeba zawsze dobrać technologię do materiału i jego przeznaczenia. Zgrzewanie rur PEHD wymaga bardzo szczegółowej kontroli parametrów: temperatury, czasu nagrzewania, szybkości zestawienia i nacisku, co gwarantuje doczołowe zgrzewanie pokazane na rysunku 3. Wybierając inne metody, istnieje ryzyko powstania słabego, nieszczelnego lub nietrwałego połączenia – co w przypadku instalacji wodnych czy gazowych jest niedopuszczalne z punktu widzenia bezpieczeństwa i przepisów. Warto pamiętać, że dobre praktyki branżowe (np. wg PN-EN 12201-3) mocno rozgraniczają metody zgrzewania i wskazują, że tylko doczołowe zapewnia właściwą jakość dla rur PEHD.