Kwalifikacja: LES.01 - Obsługa maszyn stosowanych w gospodarce leśnej

Wybierając inne czynniki niż potrzeba hodowlana drzewostanu jako główny wyznacznik intensywności trzebieży, łatwo wpaść w typowy błąd myślenia ekonomicznego albo organizacyjnego, który w praktyce leśnej nie zdaje egzaminu. Z mojego doświadczenia wynika, że kierowanie się możliwościami przerobowymi lokalnych zakładów drzewnych czy koniecznością zapewnienia pracy dla Zakładu Usług Leśnych to krótkowzroczne podejście. Oczywiście, te aspekty mają znaczenie z punktu widzenia rynku drewna i organizacji pracy w lesie, ale nie powinny one przesłaniać naczelnego celu gospodarki leśnej, jakim jest utrzymanie zdrowych, stabilnych i wartościowych drzewostanów. Praktyka pokazuje, że podporządkowanie harmonogramu i intensywności trzebieży potrzebom ekonomicznym prowadzi często do nadmiernego przerzedzania lasów, pogorszenia ich odporności na choroby i szkodniki, a nawet obniżenia bioróżnorodności. Z kolei pomysł, żeby intensyfikować trzebież w celu wypłaty dodatkowego wynagrodzenia, całkowicie rozmija się z misją leśnictwa i zasadami zrównoważonej gospodarki leśnej. Standardy branżowe, takie jak Instrukcja Urządzania Lasu czy wytyczne Kodeksu Dobrej Praktyki Leśnej, wyraźnie stawiają na pierwszym miejscu potrzeby ekologiczne i hodowlane drzewostanu. Zaniedbanie tego prowadzi nie tylko do gorszych efektów produkcyjnych w perspektywie długoterminowej, ale także do utraty potencjału przyrodniczego lasu. Zdarza się, że młodzi leśnicy ulegają presji rynku albo przełożonych, lecz z czasem przekonują się, że las źle potraktowany trzebieżą „na siłę” zaczyna tracić swój charakter i wartość. Tak więc intensywność trzebieży powinna być zawsze ustalana na podstawie obserwacji i oceny realnych potrzeb hodowlanych konkretnego drzewostanu, a inne czynniki muszą mieć tylko znaczenie pomocnicze.