Kwalifikacja: LES.01 - Obsługa maszyn stosowanych w gospodarce leśnej

Często zdarza się, że uczniowie czy nawet praktycy mylą metody kontroli szkodników różnych części roślin, zakładając, że doły kontrolne mogą dać odpowiedź na temat obecności szkodników liści, igieł czy pączków. W rzeczywistości jednak te doły projektuje się wyłącznie do kontroli podziemnej części roślin, czyli korzeni. Szkodniki liści, takie jak np. mszyce czy gąsienice, łatwo zauważyć na powierzchni, bo żerują one właśnie na liściach i nie chowają się w glebie. Podobnie jest z igłami – szkodniki igieł, takie jak ochojniki czy boreczniki, są widoczne gołym okiem bez konieczności wykopywania gleby. Pączki natomiast atakują m.in. zwójki czy mszyce, które także żerują na powierzchni rośliny, a nie pod ziemią. Błędne wyobrażenie wynika często z braku znajomości biologii tych organizmów. Kopanie dołów to metoda typowo stosowana przy zagrożeniu ze strony szkodników glebowych, które uszkadzają system korzeniowy – jak pędraki, drutowce czy opuchlaki. Jeżeli ktoś liczy na to, że dołami kontrolnymi wykryje szkodniki liści lub igieł, to moim zdaniem marnuje czas i pracę, bo tak naprawdę nie uzyska żadnych przydatnych informacji. Dobre praktyki ochrony roślin jasno rozróżniają, że każda grupa szkodników wymaga własnych, dedykowanych metod monitoringu. Można więc powiedzieć, że prawidłowa identyfikacja zagrożenia zaczyna się od poznania, gdzie żeruje dany szkodnik i dostosowania techniki monitoringu do jego specyfiki.