Kwalifikacja: LES.01 - Obsługa maszyn stosowanych w gospodarce leśnej

Stwierdzenie, że dwie ścieżki oddalania pod kątem 135° wykonuje się przy ścince w dół stoku lub po warstwicy, jest niestety błędnym uproszczeniem i wynika często z mylnego przekonania, że teren ma większe znaczenie niż sam sposób organizacji pracy. W rzeczywistości kierunek ścieżek oddalania nie zależy bezpośrednio od ukształtowania terenu, lecz od liczby osób zaangażowanych w ścinkę drzewa. Przy ścince w dół stoku lub po warstwicy wybiera się raczej kierunek obalania drzewa, aby zminimalizować ryzyko toczenia się pnia, ale nie ma to wpływu na ilość i układ ścieżek oddalania. Z mojej praktyki wynika, że właśnie podczas ścinki dwuosobowej wyznacza się dwie ścieżki – po jednej dla każdej osoby, żeby mogli sprawnie i niezależnie się oddalić. Wybierając odpowiedzi jednoosobowa czy związane z kierunkiem lub nachyleniem terenu, można łatwo przeoczyć fundamentalny aspekt BHP: podczas pracy dwóch ludzi przy jednym drzewie każda osoba musi mieć swoją bezpieczną drogę ewakuacji. Zdarza się też, że osoby mniej doświadczone zakładają, iż niezależnie od ilości pracowników zawsze przygotowuje się jedną ścieżkę, co nie jest zgodne z instrukcjami leśnymi. W praktyce ścinka jednoosobowa wymaga zwykle jednej, dobrze przygotowanej ścieżki, natomiast ścinka dwuosobowa wymusza przygotowanie dwóch przecinających się pod odpowiednim kątem dróg. To właśnie pozwala zminimalizować ryzyko potrącenia przez drzewo, które może się zachować nieprzewidywalnie w trakcie obalania. Z mojego punktu widzenia ignorowanie tej zasady to jeden z najczęstszych błędów organizacyjnych na zrębach – i niestety wciąż zdarzają się poważne wypadki przez takie niedociągnięcia. Prawidłowa praktyka, zgodnie ze standardami BHP, to zawsze dwie ścieżki pod kątem 135° przy ścince dwuosobowej – inne podejścia mogą być po prostu niebezpieczne.