Kwalifikacja: LES.01 - Obsługa maszyn stosowanych w gospodarce leśnej

W polskim leśnictwie stosuje się różne oznaczenia barwne do określania przeznaczenia i granic poszczególnych powierzchni. Bywa, że skojarzenia z kolorami bywają mylące, ale system jest dość czytelny dla osób wdrożonych w praktykę terenową. Często sądzi się, że żółta farba może oznaczać powierzchnie przeznaczone do wyrębu czy nawet lasy wodochronne – jednak to jest typowy błąd wynikający z braku znajomości szczegółowych zasad znakowania w Lasach Państwowych. Powierzchnie do wyrębu zazwyczaj oznacza się inną kolorystyką, najczęściej czerwoną lub niebieską, zależnie od regionu i konkretnego typu cięcia. Rezerwaty przyrody z kolei są oznaczane przeważnie tablicami, czasem zielonymi pasami, nigdy żółtymi – poza tym rezerwaty mają swoje własne regulacje prawne dotyczące znakowania i ochrony, zupełnie odrębne od norm gospodarki leśnej. Lasy wodochronne, ze względu na swoją rolę w retencji wód i ochronie źródeł, też nie są oznaczane żółtą farbą, a raczej poprzez inne formy znakowania, często na mapach i dokumentacji niż fizycznie w terenie. Wydaje mi się, że wynika to ze stereotypowego myślenia, że każdy kolor to po prostu inna funkcja, ale tak nie jest – system jest dużo bardziej złożony. Granice drzewostanów nasiennych właśnie żółtą farbą są wyraźnie zaznaczane po to, by były one traktowane ze szczególną ostrożnością i nie były przypadkowo naruszane podczas prac gospodarczych. To bardzo praktyczne i zgodne z dobrymi praktykami leśnymi podejście, które pozwala na zachowanie najlepszych cech genetycznych drzew dla przyszłych pokoleń. Prawidłowa identyfikacja takich powierzchni to podstawa bezpiecznego gospodarowania i zachowania różnorodności biologicznej lasu.