Kwalifikacja: LES.01 - Obsługa maszyn stosowanych w gospodarce leśnej

Wiele osób myli się, wybierając inne rodzaje zrywki, bo na pierwszy rzut oka różnice mogą wydawać się subtelne, a jednak każda metoda ma swoje unikalne cechy i specyfikę techniczną. Zrywka wleczona polega na tym, że drewno jest ciągnięte po ziemi, co niestety prowadzi do sporych uszkodzeń gleby, ściółki oraz młodego pokolenia drzew i innych roślin. W praktyce metoda ta stosowana jest głównie w miejscach, gdzie nie da się użyć nowoczesnego sprzętu lub gdzie warunki terenowe na to pozwalają, ale z punktu widzenia obecnych standardów jest to rozwiązanie przestarzałe i nieekologiczne. Zrywka grawitacyjna to raczej metoda stosowana w terenach górskich, gdzie drewno transportuje się siłą grawitacji, np. spuszcza się je stromymi zboczami, co jest mało precyzyjne i nie zawsze bezpieczne – zarówno dla ludzi, jak i dla środowiska. Natomiast zrywka półpodwieszona polega na tym, że tylko jedna część kłody jest podniesiona nad ziemię (najczęściej przód), co zmniejsza, ale nie eliminuje zupełnie kontaktu drewna z podłożem. To rozwiązanie kompromisowe, ale dalekie od standardów, które obecnie są uznawane za najlepsze. Typowym błędem jest też utożsamianie metod zrywki tylko z wyglądem sprzętu, zamiast zwracać uwagę na to, jak drewno jest transportowane i jak wpływa to na środowisko. Współcześnie kładzie się nacisk na metody pozwalające ograniczyć zniszczenia, dlatego zrywka nasiębierna jest uznawana za najbardziej efektywną i ekologiczną. Warto znać te różnice, bo one mają ogromne znaczenie w codziennej pracy leśnika, a także przy planowaniu zrywki w praktyce.