Prawidłowo rozpoznałeś, że drewno użytkowe w klasyfikacji drewna średniowymiarowego zalicza się do grupy S2, podgrupy B. W praktyce leśnej i branżowej drewno to określane jest zazwyczaj jako stosowe użytkowe. Kiedy patrzy się na podział w tabeli, widać jasno, że grupa S2 jest dedykowana drewnu średniowymiarowemu stosowemu, a podgrupa B dotyczy drewna użytkowego. To jest istotne zwłaszcza na etapie obrotu surowcem drzewnym – odpowiednie sklasyfikowanie drewna pozwala uniknąć niejasności podczas jego sprzedaży czy przerobu. W codziennej pracy takie rozróżnienie ma znaczenie choćby przy przygotowywaniu dokumentacji wywozowej, wycenie surowca czy podczas składania zamówień w tartaku. Warto zauważyć, że zgodnie z zarządzeniem DGLP, tylko grupa S2 posiada wyodrębnioną podgrupę B dla użytkowego zastosowania – pozostałe grupy mają inne przeznaczenia, na przykład S1 to drewno ogólnego zastosowania, a S4 to drewno opałowe. Z mojego doświadczenia wynika, że często myli się drewno żerdziowe z użytkowym, ale to właśnie stosowe użytkowe jest klasyfikowane jako S2 B. Znajomość tej klasyfikacji jest podstawą dla każdego, kto planuje pracować w branży leśnej albo zajmować się handlem drewnem. Bez tego łatwo popełnić błąd przy odbiorze surowca lub realizacji zamówień na rynku. W sumie, dobrze wiedzieć, bo to jest właśnie ta praktyczna wiedza, którą się wykorzystuje na co dzień.
Klasyfikacja drewna średniowymiarowego może być trochę podchwytliwa, zwłaszcza na początku nauki, bo podział na grupy i podgrupy zawiera kilka bardzo podobnych określeń. W praktyce branżowej kluczowe jest rozróżnienie pomiędzy drewnem stosowym (S2), żerdziowym (S3) oraz uwzględnienie podziałów na przemysłowe, użytkowe i ogólnego przeznaczenia. Wiele osób błędnie przyporządkowuje drewno użytkowe do grupy S3 – tu najczęściej chodzi o żerdzie, czyli drewno przeznaczone stricte do zastosowań konstrukcyjnych, na przykład do budowy ogrodzeń czy słupów, a nie jako surowiec użytkowy w rozumieniu stosów. Podobnie łatwo pomylić podgrupy A i B – podgrupa A to przemysłowe, czyli raczej do dalszego przerobu, a podgrupa B – użytkowe, czyli takie, które można sprzedać konsumentowi końcowemu, np. do produkcji drobnych wyrobów drewnianych, niekoniecznie do dalszej obróbki przemysłowej. Czasem można spotkać się z przekonaniem, że jeśli drewno ma większą średnicę lub długość, to powinno trafiać do S1 lub S3, ale to nie takie proste – decyduje nie tylko wymiar, ale też przeznaczenie i rodzaj surowca. Z mojego doświadczenia wynika, że najwięcej wątpliwości wzbudza brak rozróżnienia pomiędzy drewnem żerdziowym i stosowym oraz między przemysłowym a użytkowym. Tabela jasno wskazuje: drewno użytkowe średniowymiarowe to S2 podgrupa B. W praktyce, jeśli przy odbiorze drewna pomylimy te oznaczenia, możemy mieć później kłopoty z dokumentacją czy źle sklasyfikować surowiec przy sprzedaży. Przyzwyczajenie do czytania takich tabel i rozumienia tej nomenklatury to podstawa w pracy z surowcem drzewnym, bo pozwala unikać kosztownych pomyłek na późniejszych etapach produkcji lub handlu.