Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wiele osób sądzi, że najlepszym rozwiązaniem w opiece nad osobą z chorobą Alzheimera jest ograniczanie jej samodzielności w imię bezpieczeństwa lub wygody otoczenia, albo nawet całkowite wyłączanie jej z życia codziennego. Niestety, takie podejście zwykle prowadzi do szybszej utraty sprawności i nasilenia objawów choroby. Ograniczanie chorego do roli biernego obserwatora, tłumacząc się jego nieporadnością, w praktyce odbiera mu resztki poczucia wartości. To nie tylko niezgodne z aktualnymi standardami opieki, ale i bardzo szkodliwe psychologicznie. Z kolei próby farmakologicznego uspokajania na co dzień, „dla świętego spokoju”, mogą prowadzić do poważnych efektów ubocznych, takich jak upadki, pogorszenie orientacji czy wręcz przyspieszenie otępienia. Tylko wyjątkowe sytuacje uzasadniają takie leczenie i zawsze powinno być ono nadzorowane przez lekarza. Stały dozór i nadmierna kontrola, nawet jeśli podyktowane troską, w praktyce pozbawiają chorego jakiejkolwiek autonomii, co nie tylko pogarsza jego samopoczucie, ale też wpływa negatywnie na przebieg choroby – człowiek bez żadnych bodźców i zadań szybciej się wycofuje. Z mojego punktu widzenia, częstym błędem jest też traktowanie osoby z Alzheimerem jak dziecka, którym trzeba się wyręczać i decydować za nie we wszystkim. Tymczasem najlepszą praktyką, potwierdzoną przez specjalistów i organizacje zajmujące się demencją, jest aktywizowanie chorego, dostosowywanie zadań do jego możliwości i włączanie w codzienność rodziny. Dzięki temu utrzymuje on poczucie przynależności, a tempo pogarszania funkcji poznawczych często znacząco się obniża. W skrócie – chodzi o to, by być wsparciem, a nie przejmować całkowitą kontrolę nad życiem bliskiej osoby.