Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Wiele osób sądzi, że skoro podopieczny z chorobą Alzheimera coraz słabiej radzi sobie z samoopieką, to najlepiej ograniczyć mu samodzielność, a nawet odsunąć od codziennych obowiązków czy relacji rodzinnych. Takie podejście może się wydawać logiczne z punktu widzenia bezpieczeństwa, ale w rzeczywistości prowadzi do przyspieszenia utraty sprawności i pogłębiania izolacji społecznej. Odsuwanie chorego od codziennych czynności czy wręcz unikanie kontaktu skutkuje tym, że szybciej traci on resztki swoich umiejętności, a do tego pogarsza się jego nastrój i może pojawić się depresja. Z kolei poleganie głównie na farmakologicznym uspokajaniu może wywołać powikłania, na przykład zaburzenia równowagi czy senność, co jeszcze bardziej zwiększa ryzyko upadków i problemów zdrowotnych. Stereotypowe myślenie, że najważniejsze jest tylko bezpieczeństwo fizyczne, prowadzi do nadmiernej opiekuńczości, a przez to – do utraty poczucia niezależności i sensu życia przez chorego. Także pozornie dobre rozwiązanie, jak ciągły dyskretny dozór i ograniczanie samodzielności, może być krzywdzące, bo nie pozostawia przestrzeni na zachowanie godności osoby starszej i resztek decyzyjności. Zalecenia branżowe, na przykład Polskiego Towarzystwa Alzheimerowskiego czy licznych poradników geriatrycznych, kładą nacisk na aktywizację osoby z otępieniem, integrację z rodziną oraz wspieranie jej w codziennych czynnościach, a nie na bierną ochronę. Tak naprawdę najgorszą strategią jest odmawiać choremu roli w życiu rodzinnym – to prowadzi do szybkiego pogorszenia stanu psychicznego i fizycznego. Ważne, żeby podejście do opieki było oparte na szacunku, cierpliwości i wspieraniu potencjału, a nie na samych ograniczeniach.