Kwalifikacja: SPO.02 - Świadczenie usług opiekuńczo-wspierających osobie starszej

Czytanie książek osobie z chorobą Alzheimera, która już nie rozpoznaje osób z otoczenia, niestety nie jest skuteczne jako trening pamięci w tym kontekście, bo przekaz słowny – zwłaszcza dłuższy i oderwany od jej wspomnień – zwykle szybko zostaje zapomniany. To raczej forma relaksu, nie aktywnego wzmacniania śladów pamięciowych dotyczących bliskich. Podobnie zwiększenie liczby rozmów albo wizyt niewiele zmienia, jeśli podopieczna i tak nie kojarzy osób – rozmowa czy obecność kogoś, kogo nie rozpoznaje, potrafi nawet wprowadzić niepokój, a nie stymulować pamięć. Typowym błędem jest tu myślenie, że im więcej rozmów, tym lepiej – ale w chorobie Alzheimera liczy się przede wszystkim jakość bodźców i ich odniesienie do własnych przeżyć chorej. Dlatego tak duży nacisk kładzie się w branży na terapię reminiscencyjną, czyli odwoływanie się do przeszłości przez konkretne obrazy, pamiątki i fotografie, a nie przez dialog abstrakcyjny. Również same odwiedziny, nawet częste, mogą być dla chorej nużące albo wręcz stresujące, jeśli nie rozumie, kim są te osoby. Z mojego punktu widzenia, najważniejsze jest, żeby opiekun nie skupiał się na ilości bodźców, tylko na ich jakości i dopasowaniu do aktualnych możliwości poznawczych podopiecznej. Przepisy i wytyczne dotyczące opieki nad osobami z otępieniem jednoznacznie wskazują na pierwszeństwo prostych, dobrze znanych bodźców wizualnych. Dobre praktyki pokazują, że tylko działania bezpośrednio powiązane z życiem chorej i jej wspomnieniami mają szansę pobudzać pamięć, nawet jeśli efekt jest subtelny. Warto to mieć na uwadze przy planowaniu wsparcia.